Kun je je beperkingen helemaal accepteren? Een lastige vraag. Mijn eigen ervaring hierin is dat het met vallen en opstaan gaat. Ik denk dat ik de fysieke aspecten van mijn cerebrale parese wel heb geaccepteerd. De onzichtbare kenmerken vind ik moeilijk te accepteren. Maar misschien dat dit in de toekomst wel heel anders is.
Accepteren
Accepteren betekent dat je vrede hebt met de situatie zoals het is, dat je je erbij neerlegt en dat het dus goed is zo. Dat heb ik met mijn CP. Daar kan ik goed mee leven. Tot een paar jaar geleden dacht ik ook dat ik mijn beperking wel had geaccepteerd, maar tijdens mijn revalidatie werd duidelijk dat er nog meer onzichtbare kenmerken bij mijn handicap horen. Dat veranderde de hele situatie, waardoor ik mijn beperking niet meer accepteerde.
Mijn ervaring
Ik kan niet zeggen dat ik mijn handicap altijd heb geaccepteerd. Als kind had ik er geen problemen mee dat ik en handicap heb. Ik zat op een Mytylschool met andere kinderen met een beperking. Alles was aangepast en er werd rekening gehouden met mijn handicap. Pas toen ik naar de middelbare school ging en ik een van de weinige was met een handicap, zag ik ook dat ik anders was en dat ik niet overal aan mee kon doen. Ik zat in de pubertijd en dat bij elkaar maakt dat acceptatie juist moeilijk was. Later toen ik volwassen werd, leerde ik ook mijn cp te accepteren. Tot aan mijn revalidatie, toen was de acceptatie ver te zoeken. Nu gaat het de ene keer beter dan de andere keer. De spasticiteit heb ik geaccepteerd, maar mijn trage informatieverwerking blijf ik moeilijk vinden.
Accepteren in andere situaties
Ik heb min beperking vanaf mijn geboorte, dus ik weet niet beter dan dit,. Maar hoe is dit als je je beperking oploopt na een ongeluk, beroerte of ziekte? Dat weet je ook hoe het was voordat je je beperking kreeg. Dat maakt acceptatie weer heel anders. Ik denk dat het lastig is om een beperking voor altijd helemaal te accepteren omdat het leven verandert. Er gebeuren nu eenmaal dingen in het leven, die acceptatie moeilijk of makkelijker maken. In mijn ogen gaat acceptatie altijd met vallen en op staan.
