Op mijn blog probeer ik mensen het inzicht te geven hoe het is om met een beperking te leven. Positiviteit, geluk, onafhankelijkheid, zelfstandigheid en persoonlijke groei, vind ik belangrijk hierbij. Maar het leven kan niet altijd maar leuk en positief zijn. Ook mijn leven niet. Soms is het gewoon niet makkelijk. Ondanks dat ik het belangrijk vind om positief in het leven te staan, kan dat gewoon niet altijd. Ik wil dus ook niet het beeld geven dat dat zo is. Het spijt me als ik wel die indruk heb gegeven.
Is mijn leven makkelijk?
Nee. Zoals jullie weten ben ik aan het revalideren. En dat is niet niks. Wat misschien niet duidelijk naar voren komt, is dat het behoorlijk zwaar en intensief is.
Ik ben twee dagen in de week in het ziekenhuis, waar ik therapieën volg. Deze dagen zijn op zichzelf al zwaar omdat er best veel op je afkomt. Je hebt gesprekken die heftig en confronterend zijn en je leert allerlei nieuwe dingen. Dit alles met het doel dat je beter kunt gaan functioneren. Meestal zit ik op de terugweg in de trein of auto al half te slapen.
Eenmaal bij thuiskomst moet ik gewoon naar bed om bij te komen van zo’n dag. En daarnaast heb ik natuurlijk nog ook gewoon de dagelijkse en wekelijkse dingen die ook gewoon moeten doorgaan, zoals fysiotherapie, het huishouden, de zorg voor mijn gezin en de begeleiding voor mijn zoontje vanuit Autimaat. Wanneer ik niet in het ziekenhuis ben, ben ik in mijn hoofd nog steeds bezig met mijn revalidatie. Zo probeer ik aan het plannen te werken, de adviezen van de ergotherapie toe te passen en nog het allermoeilijkste, de dingen te accepteren. Daarnaast moet ik binnenkort echt een keuze gaan maken of ik door ga of stop met mijn opleiding.
Ergens tegen aanlopen, letterlijk of figuurlijk, doet zeer.
Confronterend
Sinds ik aan het revalideren ben, zit ik voor mijn gevoel in een soort bubbel. Ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen, in het ziekenhuis word je begrepen, iedereen snapt waar jij mee zit, waar jij tegenaan loopt. Ik ben heel hard aan het werk en leer allerlei dingen over mezelf en mijn beperking, leren om al deze dingen te accepteren.
Sommige dingen vind ik enorm confronterend. Ik heb dit bijvoorbeeld heel erg met dingen die anderen doen en dat delen op sociale media. Dingen, die ik niet meer kan en anderen gewoon wel blijven doen, wat hun goed recht is, maar wat voor mij een enorme confrontatie is met mezelf. Het ligt dus niet aan hun. Ik merk ook dat wanneer ik aangeef, dat het voor mij lastig is, sommige mensen dit niet lijken te begrijpen. Ik denk trouwens wel dat de mensen die mij niet (willen) begrijpen, ook mijn blog niet zullen lezen. Gelukkig krijg ik hierbij veel steun van mijn vriend, familie, en de Facebookgroep van de BOSK.
Mezelf zijn
Wanneer ik me rot voel en het mij te veel wordt wil ik mezelf kunnen zijn, ook naar buiten toe. Ik heb het gevoel alsof ik naar buiten, mezelf gelukkig, moet genieten, blij moet zijn voor anderen en me blij moet voordoen. En natuurlijk wil ik dat allemaal, maar ik wil ook verdrietig kunnen zijn, want dat ben ik om alles wat er gaande is. Ik kan niet meer alle ballen in de lucht houden, doen alsof ik een perfect en makkelijk leven heb en maar doorgaan. Soms is het zwaar en moeilijk, maar er zijn ook leuke dingen, waar ik enorm van kan genieten, zoals, mijn gezin en mijn familie, bloggen en het project Powervrouwen in beeld.
Kracht
Een paar jaar geleden las ik het boek Kracht van Marc de Hond. Het gaat over de periode van zijn operatie die fout is gelopen en zijn revalidatie daarna. Marc de Hond beschrijft in zijn boek zijn acceptatieproces. Voor mij is het boek echt een inspiratie omdat het laat zien, dat een revalidatietraject en je leven, na zoiets vreselijks, niet makkelijk is. Maar dat het Marc de Hond toch is gelukt om te accepteren dat hij in een rolstoel zit en zijn leven weer een positieve wending te geven.
Dit artikel bevat een of meerdere affiliate links. Voor meer informatie, lees de disclaimer.
Revalidatie en je acceptatieproces daarbij is inderdaad zwaar. Maar er komt wel een tijd dat je dit een plek gaat geven. En tot die tijd: gewoon jezelf blijven, met opkroppen dchiet je niks op!
Dankjewel! Alles komt goed inderdaad. Het heeft alleen tijd nodig.
Het klinkt bijzonder zwaar en heftig, kan me voorstellen dat sommige dingen confronterend kunnen zijn en zelfs bijzonder moeilijk.
Als ik je blog zo lees dan denk ik wel dat jij het aankan, dat je er wel komt en dat alles goed komt. Je komt zelf ook over als een powervrouw!
Bedankt voor je lieve reactie Sammie! Het komt allemaal wel goed. Het heeft alleen tijd nodig en ik moet mezelf de tijd geven om dingen te leren en te accepteren.
Hai Rosita,
Ik ervaarde vanuit revalidatiecentrum het Roessingh ook veel steun, betrokkenheid en het was gewoon een fijne, beschermde omgeving.
Me nu staande houden in de ‘buiten’wereld, met eigenlijk alleen maar valide mensen is gewoon pittig… Vooral als men beweert je te begrijpen, maar er desondanks erg geoordeeld wordt. Heb veel gehad aan de zelfbeeld-training in het revalidatiecentrum, waardoor ik veel beter mezelf accepteer en tevreden ben over wie ik ben. Ik voel me veel minder afhankelijk van andermans meningen… Dat gun ik jou ook!
Ook met mijn partner, die ook veel te accepteren heeft, is het lastig. Of hij beschouwt me als beperkt. Of hij verwacht teveel van me, wat ik dan stellig breng. Kortom: spanningen. En we zijn nu op zoek naar een middenweg. Met daarbij telkens nadenkend: wat die ik op een dag, wat vergt veel energie, op welk moment kan ik opladen. En plannen, plannen en nog eens plannen (mbv therapie lukt me dat nu ook wat beter).
Valkuilen genoeg, maar ook jij redt het wel.
Je geeft gewoon een realistisch beeld, met de bijbehorende emoties. Blijf van jezelf uitgaan in het maken van keuzes en je bent wie je bent. En een waardevol persoon, hoe dan ook…
Toi toi toi!!
Wat moedig om hier je verhaal te plaatsen. Respect! Er moet inderdaad niet worden vergeten dat het voor de partners ook niet makkelijk is. Dat is het voor mijn vriend ook niet. Dat plannen vind ik zo moeilijk. Inderdaad je staande houden tussen mensen zonder een beperking is lastig. Wat bedoel je met een zelfbeeldtraining? Bedankt voor je lieve reactie.
Dank voor de boekentip!
Ik lijd sinds een paar maanden aan een whiplash en heb best moeite met de acceptatie. Ik wil mezelf continu met mijn oude energieke ik vergelijken, maar dat ben ik nu helemaal niet… zo moeilijk.
Succes x
Dat is vervelend ?. Acceptatie is heel moeilijk inderdaad. Het heeft tijd nodig. Tijd om het een plekje te geven en te leren om er mee om te gaan. Sterkte ermee!
mooi stukje zeg, sommigw dingen herken ik wel.
Dankjewel Izaak!