Van het weekend even het fragment van Pauw met Lucille Werner en Pieter van Diepen teruggekeken. Ik vind er iets van omdat ik zelf een beperking heb , daarom ben ik 3 maanden geleden met mijn blog begonnen.
Als persoon met CP wil ik niet dat we onzichtbaar zijn en een gebrek aan eigenwaarde hebben. Daarom probeer ik het leven met een beperking positief neer te zetten op mijn blog en openheid te geven over mijn leven en het revalidatietraject, waar ik momenteel mee bezig ben. Hoe lastig en moeilijk het ook is af en toe. Ook wil ik niet alleen maar over beperkingen te schrijven want ik ben meer dan mijn beperking en mijn leven bestaat niet alleen maar uit mijn beperking.
Goed bedoeld
In tegenstelling tot Pieter van Diepen vind ik het juist heel fijn als mensen mij vragen of ze mij kunnen helpen en in sommige gevallen dat ook gewoon doen, wanneer ik er niet om vraag. Misschien is het anders omdat ik niet in een rolstoel zit. Ik denk niet dat mensen gelijk denken: “ik denk dat jij niks kan en dat wrijf ik er nog extra even in”. Ik geloof namelijk dat mensen ook gewoon iets goeds kunnen bedoelen. En daarmee anderen juist wel in hun waarde laten. Je bent ook vrij om hulp netjes te weigeren. Dan is er toch ook niks aan de hand lijkt me? Mensen die mij niet kennen kunnen gewoon niet weten, waar ik tegen aan loop. Ik heb juist vaak zat anders meegemaakt. Dat mensen juist iets hebben van “ach, jij kan lopen, dus het zal allemaal wel meevallen.”
Wat een fijne treinen heeft @Arriva_NL toch. Gelukkig was er in de trein van @NS_online iemand die speciaal wachtte om mij te helpen. #lief
— Rosita (@rulesbyrosita) 7 november 2016
Problemen
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik vind dat de negatieve aspecten over het leven met een beperking heel erg worden benoemd in plaats van de positieve dingen. Afgelopen week is “onze doelgroep een aantal keer negatief in het nieuws geweest, niet onterecht overigens, want ook mensen met een beperking moeten ook fatsoenlijk ergens kunnen wonen. En ook het bericht dat de nieuwe bouwregels slecht zijn voor mensen met een beperking is niet onterecht. Want waarom hebben we dan de Participatiewet en hebben we het VN verdrag voor personen met een handicap ondertekend? En hoe brengen we deze twee dingen op een goede manier in de praktijk?
Dan is er nog de man in de rolstoel die is uitgescholden door een buschauffeur van Syntus. Wat natuurlijk echt niet kan. Maar weer niet positief in het nieuws en heel vervelend dat er weer zoiets gebeurt. Dat vind ik jammer. Wel cool om te zien dat deze man een raadslid is.
Benaderen
Er werd ook nog even gepraat over hoe je dan iemand met een beperking zou moeten benaderen. Dat vinden mensen lastig volgens Lucille Werner. Mijn advies:
- Doe gewoon normaal. mensen met een beperking zijn niet anders dan de caissière bij de Albert Heijn, of je buurvrouw of je beste vriend.
- Als je hulp aan wil bieden, vraag het gewoon netjes. En misschien is het niet nodig. Dan is het ook niet ondankbaar bedoeld.
- Praat niet als eerste tegen de eventuele begeleider, maar tegen de persoon zelf. Laat de mensen zelf een keuze maken in plaats van voor ze te beslissen.
Voor mensen met een beperking:
- Trek je er niks van aan. Heel makkelijk gezegd, ik weet het. Maar als ik me steeds iets aan moet trekken van mensen die naar mij en/of mijn zoontje staan te kijken, zou ik nu een zenuwinzinking hebben. Mensen kijken nou eenmaal.
- Wees gewoon je eigen blije jij! Jij bent niet je beperking, je leven is meer dan dat. Laat dat dus ook zien in plaats van alleen de beperking.
- Vraag om hulp als je het nodig hebt, niet zomaar verwachten dat mensen je uit zichzelf helpen of iets dergelijks. Neem zelf initiatief en wees geen slachtoffer. Verwacht bijvoorbeeld niet dat mensen zomaar voor je opstaan, maar vraag het, hoe “naar” het ook is.
- Vul niet in wat andere mensen van je zullen denken, want jij zit ermee, de ander niet. Hier lees je meer.
Onzichtbaar
Lucille zegt heel terecht dat mensen met een beperking meer zichtbaar moeten zijn op een positieve manier. Dat mensen met een beperking zich moeten profileren. Volgens haar bestaat de gehandicapte persoon niet. Gelijk heeft ze. Iedereen is verschillend, dus ook elk persoon met een beperking. Ook vindt Lucille dat mensen meer open moeten zijn over hun beperking. Helemaal mee eens! We moeten inderdaad af het stigma dat de “gehandicapte persoon” niks zelf kan en passief wordt afgebeeld. Ik vind ook dat we moeten kijken naar wat we zelf kunnen veranderen aan de beeldvorming van deze doelgroep en daarin onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen.
Ik snap ondertussen ook wel waarom het 2 jaar heeft geduurd voor ik een stageplek had: Ik wist namelijk nooit hoe ik mij moest profileren. Wat kan ik? Wat wil ik bereiken? Waarom moet je mij aannemen? Ik kon die vragen nooit beantwoorden. En nog steeds vind ik dat heel lastig.
Maar als ik het al niet weet, hoe moet die werkgever mij dan zien staan?
Wat ik wil bereiken
Inmiddels weet ik wel wat ik wil bereiken: Ik wil dat mensen met een beperking op hun manier kunnen participeren in de maatschappij en zoveel mogelijk zelfstandig kunnen leven. Onafhankelijk van anderen in hoeverre dat mogelijk is. Dat mensen met een beperking als sterke mensen worden gezien, positief en ook in staat om iets te bereiken. Kijk maar eens naar Lucille zelf, of naar Marc de Hond, Sanne Hans, Marlou van Rhijn, Otwin van Dijk en naar vele anderen. Ik hoop dat ik door middel van dit blog kan laten zien dat het leven met een beperking ook goed kan zijn.
Overigens vind ik het onderstaande bericht op Facebook erg mooi om te lezen. Ook een prachtig voorbeeld van een beperking op een positieve manier inzetten. En ook ik zit met liefde aan tafel bij Humberto Tan om mijn verhaal te vertellen;-).
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay
Dit vind ik ontzettend mooi geschreven! Ik ben van het principe dat ik ook altijd wil helpen, maar ik moet toegeven, ik ben soms ook bang dat mensen zouden denken dat ik hen help omdat ze een beperking hebben. Ik heb ooit een vervelende ervaring gehad waar een man in een rolstoel mij de neus afsnauwde omdat ik hem uit de trein probeerde te helpen, net zoals ik moeders met kinderwagens probeer te helpen. Hij snauwde dat hij geen medelijden nodig had, terwijl ik dat net niet had. Maar ik blijf mijn best doen iedereen een helpende hand te bieden, hopelijk maakt het iemand zijn dag goed 😉
Dankjewel! Heel goed dat je toch hulp aanbiedt terwijl je zo’n nare ervaring hebt gehad. Als je mij zou helpen met zoiets zou mijn dag helemaal goed zijn inderdaad. ? Deze meneer had wel wat aardiger mogen zijn, ook al wilde hij niet geholpen worden. Je had nl ook niks kunnen doen. Maar dan was het waarschijnlijk ook niet goed genoeg geweest. ?
Mooi geschreven, ik kan me er ook helemaal in vinden!
Dankjewel! Ik ben erg benieuwd naar jouw blogpost. ☺️
Wat mooi geschreven. Ik heb net als jij, cp en ik kan ook nog lopen zij het met hulpmiddelen en ik heb sinds kort een scootmobiel. Mijn ervaring is dat mensen het over het algemeen goed bedoelen als ze je willen helpen. Waar ik me wel aan stoor is het gestaar. Daar zal ik denk ik nooit aan wennen. En soms een rare opmerking. Ik heb ook liever dat men vraagt waarom ik een scootmobiel heb of een rollator. Ik herken veel in jouw blog.
Dankjewel, aan mij mag iedereen gewoon vragen wat ik heb. Ik ben daar heel open over. Het staren raakt mij niet eens meer. Ik vind het niet erg. Mensen doen het vaak ook onbewust.
Wat fijn dat jij een scootmobiel hebt. Bevalt het goed?