Ik roep altijd dat je alles mag vragen. Ik ben open over mijn beperking en mijn leven. Juist om anderen antwoord te kunnen geven op hun vragen en anderen te kunnen helpen. Dit vind ik belangrijk en zal ik ook altijd blijven doen. Maar sommige vragen en opmerkingen vind ik wel apart, ook al zijn ze naar mij toe wel goed bedoeld.
Kun je seks hebben?
Vroeger werd me dit wel eens gevraagd, tegenwoordig is het wel duidelijk. 😉 Om antwoord te geven op de vraag: Ja. Waarom zou ik of iemand anders met een handicap dat niet kunnen? Wat mij betreft kan iedereen intiem zijn, het is hoe je er een invulling aan geeft. Helaas rust er nog best een taboe op dit onderwerp en missen veel mensen met een beperking het intiem zijn met iemand. Er zijn sekswerkers die mensen met een beperking hierbij kunnen helpen, als je daar behoefte aan hebt. Voor wie nog tips zoekt naar fijne en handige standjes, TheMighty.com (Engels) schreef een mooi artikel hierover.
Waar is je kind?
Deze vraag werd me een aantal keer gesteld door vreemden op straat, toen mijn zoon nog klein was. Hij was dan bijvoorbeeld op het kinderdagverblijf. Waarom geen idee. Ik viel wel op op straat. En had als jonge moeder regelmatig te maken met vooroordelen en ongevraagd advies.
Mag ik voor je bidden?
Ik vind het prachtig om te zien, wanneer mensen kracht uit het geloof halen, vooral bij onderwerpen als ziekte en beperkingen. Er zijn veel mensen die geloven dat God hen zal genezen van hun ziekte of beperking. En dat is prima. Mooi als je dat kracht en hoop geeft.
Alleen vind ik het wel vervelend wanneer dit aan mij wordt gevraagd op straat door vreemden. Als je behoefte hebt om voor mij te bidden doe het zonder mij in het algemeen, bijvoorbeeld voor alle mensen met een handicap of ziekte. Ik ben Hindoestaanse en geloof in het Hindoeïsme. Ik geloof zelf namelijk dat mijn beperking mij sterker maakt en dat God mij juist deze uitdaging heeft gegeven en dat genezing niet mogelijk is. Maar nogmaals respect voor mensen die dat wel geloven.
Spreek je Nederlands?
Ik krijg wel eens de vraag of ik Nederlands spreek, of ik het wel kan verstaan en soms beginnen mensen uit zichzelf Engels te spreken. Dat vind ik nogal apart. Ik heb een donkere huidskleur, maar dat wil niet zeggen dat ik geen Nederlands kan praten, sterker nog, ik ben er behoorlijk goed in. Ik ben in Nederland geboren en getogen en voel me gewoon Nederlands, maar ook Surinaams en Hindoestaans. Het is een rijkdom om deze achtergrond te hebben en ik ben er trots op.
Dus gewoon niet meer vragen of doen. Je merkt vanzelf wel of iemand je verstaat of niet.
Ja, maar mijn opmerking is niet voor jou bedoeld, maar voor buitenlanders.
Deze opmerking krijg ik regelmatig. Of dat mensen zeggen: ik discrimineer niet, want ik ga met jou om. Voor mij is iedereen gelijk, ongeacht, afkomst, geloof, geaardheid, geslacht en noem maar op. Ik vind het dan ook best kwetsend wanneer men racistische dingen zegt over anderen. En daarbij mij als een soort excuus gebruikt om je gedrag goed te praten.
Ik voel me Nederlandse, maar wat ik al zei: Ik ben trots op mijn Surinaams-Hindoestaanse achtergrond, ook die draag ik altijd met me mee.
Jij kunt niet voor jezelf zorgen, neem maar geen tweede kind.
Dit is iets wat ik (en mijn vriend) helemaal zelf bepaal. En daarnaast kan ik prima voor mezelf zorgen. Ik heb alleen hulp nodig bij het huishouden en heb soms hulp nodig bij het scheren van mijn oksels en ik kan mijn nagels niet knippen.
Ooh maar bij jou valt het allemaal wel mee.
Omdat ik wel zelfstandig kan wonen en niet in een rolstoel zit, wil niet zeggen dat mijn beperking minder erg is dan een andere. Heel veel aspecten zijn onzichtbaar. En iemand die in een rolstoel zit, kan tegen hele andere dingen aanlopen. Handicaps en (chronische) ziektes kun je niet met elkaar vergelijken.
Andere vragen, die ik krijg:
- Jouw broertje is wel gezond?
- Willen jullie geen tweede kind? (Deze vraag krijgen bijna alle moeders wel.)
Deze vragen vind ik nogal vreemd, en ik vraag me af waarom mensen dat willen weten. Omdat deze betrekking hebben op mijn familie, hou ik de antwoorden lekker voor mezelf.
Dit waren de meest rare opmerkingen, die ik heb gehad. Wat is de raarste vraag of opmerking die jij ooit hebt gehad?
Het valt wel mee bij jou krijg ik inderdaad vaak, net als ‘overdrijf je niet een beetje?’ En voor mij is ook gebeden. Ik mocht niet geloven in de ‘leugen’ dat het ongeneeslijk is: God kan alles als je maar gelooft! Goedbedoeld, maar erg misselijk.
Ja helemaal mee eens!
Hihih,
Oh zo herkenbaar allemaal! Achteraf kan je er vaak smakelijk om lachen. Op het moment zelf komt de stoom dikwijls uit mijn oren. Terwijl je toch beleefd moet blijven…
Klopt! Ik kan om de meeste dingen wel lachen inderdaad. Maar op dat moment niet en ben ik niet zo bijdehand om er iets van te zeggen.
Wanneer ik weer normaal ging doen? Daar kon ik echt helemaal niks mee. Ik heb relatief recent een diagnose EDS gekregen, daarvoor deed ik blijkbaar gewoon raar als ik vanalles verzwikte etc. Nu ik weet dat het een geërfde aandoening is, kan ik antwoorden: niet. Dit is mijn nieuwe normaal en daar moet ik zelf ook nog aan wennen….
Herkenbaar, dat had ik ook met de onzichtbare cognitieve gevolgen van cerebrale parese. Daar is nog zo weinig over bekend voor mijn gevoel. Het wordt nu vaak alleen geassocieerd met Niet Aangeboren Hersenletsel en niet met cerebrale parese.
Mijn vorige revalidatiearts vroeg niet aan mij, maar aan mijn partner of wij samen kinderen hadden. Waarop mijn partner antwoordde “nee”. Waarop de revalidatiearts reageerde dat kan ik mij wel voorstellen kijkend naar mij. (het heeft mij gekwetst, het is er gewoon niet van gekomen door allerlei omstandigheden).
Mensen die aan mij vragen of her wel goed gaat. Wanneer ik zeg dat het prima gaat krijg ik terug ” ja het moet maar he” Wijzend op mijn rolstoel. Ik ben niet ongelukkig door mijn rolstoel.
Vragen zijn normaal. Reacties vind ik minder normaal.
Of w.b.t. werk dat het fijn voor mij is dat ik een kans krijg ondanks mijn handicap. (en mijn kwaliteiten dan).