Er is iets veranderd…..

Er is iets veranderd. Laatst was er een discussie in de de CP-groep op Facebook. Deze discussie ging onder andere over dat mensen met Cerebrale Parese, waarvan de beperking minder of niet geaccepteerd was, waardoor ze op hun tenen liepen in de maatschappij en in in het reguliere onderwijs. Een mooie discussie die voor veel mensen wel herkenbaar was, ook voor mij.

Vroeger

Als kind ging ik altijd met veel plezier naar een Mytylschool, een school voor kinderen met een lichamelijke beperking. Dat je een handicap had, maakte daar niets uit. Je was wie je was en leerde op je eigen niveau. Het was een hele fijne school omdat iedereen je begreep en de beperking gewoon “normaal” was. Alles was aanwezig. Er waren twee soorten gymnastieklessen. Een les voor kinderen, die konden lopen en een les voor kinderen die in een rolstoel zaten. Er was fysiotherapie en logopedie aanwezig op school als je dat nodig had en ook kwam de revalidatiearts op school. We hadden ook een zwembad met verwarmd water en alles was aangepast voor kinderen met een handicap.

Gewone school

Toen ik 11 was ging ik naar een gewone basisschool. Vanuit de Mytylschool was er een ambulant begeleider, die mij een tijdje begeleidde. Ik heb dus groep 7 en 8 in het reguliere onderwijs gedaan en ik ben daarna naar een gewone middelbare school gegaan.

Dat was niet altijd even leuk, maar dat lag denk ik vooral aan mezelf. Ineens zag ik namelijk dat ik anders was en ik kwam in de puberteit. Dat betekende voor mij dat ik me afzette tegen mijn beperking. Het mocht er niet zijn en mijn spalken verstopte ik onder lange broeken en mouwen, zodat het niet opviel. Op school werd er wel rekening met mij gehouden. Dat vond ik toen alleen niet leuk, aangezien ik gewoon net als de rest wilde zijn.

Achteraf ben ik blij dat ik op een Mytylschool heb gezeten, omdat mijn CP daar gewoon normaal was. Maar ik ben ook blij dat ik op gewone scholen heb gezeten. Daardoor heb ik veel kunnen leren. Het was niet altijd even makkelijk, maar ik heb wel een MBO diploma kunnen halen en zelfs in het HBO gestudeerd.

Maar er zijn ook mensen met een beperking die altijd naar een gewone school zijn gegaan en daar makkelijk in mee konden komen. Dat vind ik mooi om te lezen, maar ook vind ik het fijn dat er mensen juist hun plekje hebben gevonden in  het speciaal onderwijs. Mijn zoon zit op het SBO (Speciaal Basis Onderwijs) en hij zit daar echt op zijn plek.

Meedoen

Ik wilde gewoon meedoen met de rest. Toen anderen een bijbaantje hadden, ging ik dat ook doen. En ook ben ik verder gaan leren. Ik wilde net zoveel bereiken als iemand zonder beperking. Ik studeerde zelfs nadat mijn zoon was geboren. Want ik dacht als anderen kinderen kunnen krijgen en studeren, dan kan ik dat ook. Ik had zo’n drang om mezelf te bewijzen.

Dat bewijzen deed ik waarschijnlijk omdat ik me niet “normaal” voelde, maar ook voelde ik me nooit gehandicapt genoeg. Ik zat altijd tussen “twee werelden” in naar mijn idee. Er werd ook regelmatig gezegd dat het allemaal wel meeviel, ik zit niet in een rolstoel en kan veel zelf. Daardoor wilde ik me nog meer bewijzen. Met als nadeel dat ik steeds over mijn eigen grenzen ging en achter de feiten aanhobbelde.

Er is iets veranderd

Het gevoel dat ik altijd tussen “twee werelden” in zat, heeft te maken met acceptatie naar mijn mening. Ik wilde altijd ergens bij horen en dat ging niet, Maar er is wel een hoop veranderd sinds mijn  revalidatie. In de Sint Maartenskliniek werd ik echt serieus genomen. Mijn beperking werd niet gezien als iets wat wel mee viel, maar er werd echt gekeken naar waarom ik tegen bepaalde dingen aan liep. Ik moest op mijn stage zo hard werken om mee te komen. Terwijl ik wel op HBO niveau kan leren. Sindsdien ben ik ook bezig om anders naar mijn CP te kijken. En omdat ik positiever met mijn CP omga, doen de mensen om mij heen dat ook.

Ik merk bijvoorbeeld dat de vergelijking niet vaak meer gemaakt wordt tussen lichte en zware beperkingen. Je kunt het ook niet met elkaar vergelijken en ik merk dat ik de term lichte cp of beperkingen of zware cp of beperkingen behoorlijk onterecht vind. CP is bij iedereen anders en ervaart het ook anders. Ik merk dat ik me minder druk maak over in welk hokje ik nou hoor en ik hoef me niet meer zo te bewijzen. En dat is goed zo.