Tegenwoordig verwachten we zoveel van ons zelf en anderen. In onze samenleving wordt van ons verwacht dat we het beste uit onszelf halen. Alles moet beter dan goed zijn. Heb je iets online besteld? Dan wordt het in veel gevallen de volgende dag bezorgd. Plaats je een foto op Instagram? Dan moet ie natuurlijk perfect zijn. Alles moet snel en perfect zijn.
Goed is goed genoeg
Zelf doe ik er ook aan mee. Ik verwacht best wel wat van mezelf. Aan de ene kant vind ik dat goed omdat het me wel uitdaging geeft, aan de andere kant zorgt het er ook regelmatig voor dat het veel energie van mij vraagt. De kunst hierin is om een balans te vinden in waar ik me prettig bij voel, maar die ook minder energie van mij vraagt. En hoe ga ik daar mee om naar de buitenwereld toe?
Zoals ik eerder wel eens schreef, als moeder kreeg ik in het verleden vaak ongevraagde adviezen en commentaar. Iemand anders, bijvoorbeeld de moedermaffia, weet altijd perfect hoe jij je kind zou moeten opvoeden.
Wanneer is het genoeg?
Ik zal mezelf voorstellen: Hallo ik ben Rosita, inmiddels 35 jaar, moeder van een jongen van bijna 12. Nee ik ben geen perfecte moeder. Ja, ik raak mijn kind wel eens kwijt en ook loopt hij wel eens met gaten in zijn kleren rond of te kleine schoenen. Ik doe mijn best om ervoor te zorgen, dat hij er netjes bijloopt. Maar ik kan er niet voor zorgen dat dat á la minuut gebeurt. Daarnaast heb ik gewoon tijd voor mezelf nodig, dus in de vakanties gaat hij vaak een paar dagen naar mijn moeder. En oh ja, soms vergeet ik een extra beker drinken mee te geven en hij is zelfs al zonder eten en drinken naar school geweest.
Omdat we allemaal anders zijn, hebben we allemaal een andere manier van leven en opvoeden. Dat een ander dat op een andere manier doet, niet op de “perfecte” manier, is niet erg. En iedereen heeft zo zijn manier van doen en laten. Ik houd erg van structuur en overzicht. Daarom zorg ik ervoor dan mijn huis opgeruimd en maak ik dagelijks een planning. Een paar jaar geleden, wilde ik alles perfect opgeruimd en netjes hebben, maar dat heb ik losgelaten. Nog steeds wil ik dat het opgeruimd is, maar als het een keer niet gebeurt, dan vind ik dat niet erg. Alleen moet het geen grote puinhoop worden, want dan weet ik niet zo goed waar ik zou moeten beginnen. In chaos kan ik niet goed functioneren. Maar als het voor jou geen prioriteit heeft, is dat ook prima toch? Ieder z’n ding.
Blog
Ook mijn Instagramfeed is niet perfect. Ik heb geen visueel aantrekkelijke feed. Ik plaats gewoon wat ik leuk vind en promoot mijn blog. Ook het thema van mijn blog is niet een van de mooiste met prachtige zelfgemaakte foto’s met een mooie styling en hippe kleurtjes. Mijn vorige thema was dat overigens wel, maar dat liep niet lekker op mijn website. Nu heb ik een thema waar je alle kanten mee op kunt en wat simpeler en overzichtelijker is. Ik wil hem nog wel wat persoonlijker maken en ben daar mee aan het experimenteren.
Mijn foto’s zullen nooit perfect worden. Ik maak ze met mijn telefoon. Met deze telefoon vind ik ze wel beter, maar een spiegelreflexcamera, kan ik niet bedienen en ik heb niet altijd het perfecte licht heb om foto’s in te maken.
Ook de deadline die ik heb om elke maandag en donderdag een blog te publiceren kan een manier zijn om het perfect te willen doen, want ik wil immers niet verstek laten gaan. Maar ik merk juist dat ik hierdoor meer gemotiveerd ben en het helpt tegen uitstelgedrag en om niet een te perfecte blogpost te willen schrijven.
Anyway, ik ben geen perfecte moeder of blogger. Ik ben gewoon mezelf, de ene keer, heb ik hoge verwachtingen van mezelf en de andere keer niet. Hoe zit dat bij jou?
Nou, ik ben bij lange na niet perfect als moeder of blogger. 😉 Maar ergens is dat ook onrealistisch en wat geef je je kind als voorbeeld als alles maar perfect moet zijn? Dus dan maar liever niet zo perfect. Falen mag en is helemaal niet zo erg.
Inderdaad en als je alles maar perfect doet voor je kinderen, leren zij er ook niet zo veel van en krijgen ze ook hoge verwachtingen van zichzelf en anderen.