Op donderdag 13 april organiseerde Stichting Hoezo Anders het 13e DenkAndersdebat. Ik hoorde van Liann Daalder dat deze in Zwolle werd gehouden bij Hogeschool Windesheim. Het ging over Studeren, stage. werk en financiën als je een beperking hebt. Ik heb het debat ook bijgewoond, samen met Liann en haar moeder. Omdat het voor mij lastig was om te onthouden en op te schrijven wat er werd gezegd, heeft Liann mij geholpen met het schrijven van dit stuk. Vandaar dat het ook wat later online is gekomen.
Stichting Hoezo Anders
Stichting Hoezo Anders is een stichting die zich inzet voor jongeren met een onzichtbare beperking of chronische ziekte. Hoezo Anders wil deze jongeren helpen makkelijker hun weg te vinden in de maatschappij. Daarnaast willen zij jongeren inspireren en helpen hun dromen waar te maken.
Het debat
Het debat werd geleid door Marc de Hond. hij presenteerde goed met een goede dosis humor. Dat vonden Liann en ik erg leuk, want dat maakt het niet al te zwaar. Het debat bestond uit twee rondes met elk een ander panel. Rebecca van Stichting Hoezo Anders, liep rond om het publiek en dus ons ook aan het woord te laten tijdens het gesprek. De hoofdvraag van de eerste ronde was: Hoe anders moet het onderwijs ingericht worden om toegankelijk te zijn voor iedereen?
Al snel werd duidelijk dat het moeilijk is om te bepalen waar de grens ligt van inclusie binnen het onderwijs. De uitzonderingen zouden de regel moeten worden. Maar wordt het onderwijs dan wel écht toegankelijk voor iedereen? Is het voor docenten wel uitvoerbaar? Steken andere problemen niet de kop op, omdat beperkingen niet “one size fits all” zijn?
Wat wel duidelijk werd is dat er meer maatwerk nodig is voor studenten met een beperking. En dat het docententeam goed moet nadenken over de vorm van de lessen en indien nodig of gewenst aanpassen aan de student in plaats van andersom. Wel lijkt het mij belangrijk dat we realistisch moeten kijken naar wat haalbaar is.
Tijdens het debat realiseerde Liann zich dat er wel heel veel haken en ogen zijn om met iedereen rekening te houden en ze vindt dat bepaalde verantwoordelijkheden nog steeds bij de student liggen. Te denken valt aan hulp voor het toiletgang en aanpassingen regelen bij toetsen. Niet alles mag bij de hogeschool liggen het is volgens Liann een kwestie van geven en nemen. Daar sluit ik mij bij aan. Ik vind echter ook dat er meer naar de mogelijkheden en de kracht van de student zelf gekeken mak worden in plaats van wat niet mogelijk is.
Het belangrijkste is dat er een open en een constructief dialoog blijft tussen alle betrokken partijen. Dan merk je dat er veel meer mogelijk is dan wij denken!
De tweede ronde
De hoofdvraag van deze ronde was: Hoe maak je samen met je werkgever van je stage of baan een succes?
Hier hadden we meer om over mee te praten, omdat zowel Liann als ik moesten stoppen met de stage, vanwege onze beperkingen. Liann en ik hebben trouwens allebei cerebrale parese.
Een lid van het panel vertelde dat zijn zoon naar Amerika is geweest om te studeren. Hij mocht alle vakken waar hij minder goed in was of niet leuk vond laten vallen. Als wij dat in Nederland ook zouden doen is Liann van mening dat talenten en sterke kanten worden gezien en volop kunnen worden benut.
Verder was er nog de discussie of iemand van tevoren zijn beperking kenbaar moeten maken sommige mensen vonden van niet en andere mensen wel.
Uiteindelijk kwam er een blinde vrouw aan het woord. Zij vertelde dat ze na afloop van haar sollicitatiegesprek had gevraagd of zij nog kans had gemaakt als zij in haar brief of CV had vermeld dat zij blind is. Er werd haar verteld dat zij dan geen kans had gemaakt voor deze baan. Dit gebeurt helaas vaker in Nederland.
Liann schrijft inmiddels in zowel haar sollicitatiebrieven en haar CV niets over haar beperking. Voordat ze haar brief schrijft, informeert ze wel bij de desbetreffende plek op om te vragen of het gebouw toegankelijk is is voor rolstoelen.
Ik vermeldde het juist wel in mijn sollicitatiebrieven, zodat het bedrijf gelijk weet waar ze aan toe zijn. En ik hoef dan niet meer uit te leggen waarom ik het niet vermeld. hebt. Zo zie je maar hoe verschillend hier tegen aan gekeken wordt!
Mijn verhaal
Aan het einde van het debat vertelde ik mijn verhaal over het stoppen met mijn stage en het stoppen met mijn opleiding. Ik werd er erg emotioneel van omdat ik het een moeilijk besluit vond en ik geen andere oplossing zag. Tot mijn verbazing, waren mensen best onder de indruk van mijn verhaal en kreeg ik van alle kanten hulp aan geboden. Liann vertelde mij dat ze dit erg dapper vond van mij. Dat vind ik lief om te horen. Ik wilde graag mijn verhaal doen omdat ik van mening ben, dat dit probleem niet bekend is, terwijl het volgens mij veel vaker voorkomt.
Liann vertelt: “Ik ben blij dat wij elkaar ontmoet hebben en zij komt er wel! Zij vindt haar passie vast wel dit jaar daar heb ik alle vertrouwen in!”
Conclusie:
Liann: “Ik vond het debat een goed begin en ik hoop dat er nog vele zullen volgen, vooral over het HBO en het stagelopen. Persoonlijk vind ik dat dit veel te onderbelicht blijft en een veel groter struikelblok is dan men denkt. ”
Ik sluit me bij Liann aan. Om even een voorbeeld te noemen. Op mijn opleiding waren alle voorzieningen goed geregeld. De gebouwen zijn goed toegankelijk. Tijdens tentamens kon ik gebruik maken van een laptop om het tentamen op te maken en ik kreeg extra tentamen tijd. Ook kon ik op lange dagen een rustruimte reserveren om even te slapen op school, anders werd het te vermoeiend. Ook kon ik lessen volgen bij andere klassen als het nodig was. Maar de extra begeleiding voor studenten met een beperking miste ik wel. Ik denk niet dat dit probleem bij mijn opleiding ligt, maar bij alle HBO opleidingen. Voor studenten met autisme, energiebeperking of een trage informatieverwerking is extra begeleiding noodzakelijk aangezien je in het HBO vaak zelf de structuur moet aanbrengen in de stage en de studie.
Ik kon mijn derdejaars stage verdelen over anderhalf jaar en zodoende drie dagen in de week stage lopen. Voor Liann was dit echter niet haalbaar. Zij vertelt dat 1280 uur stagelopen niet te doen is voor haar vanwege haar beperkte energie. Ze vertelt dat dit een reden is dat veel studente stoppen met hun studie.
Na afloop kwamen er verschillende mensen naar me toe om mij een hart onder de riem te steken. Dat vond ik erg fijn! En Marc de Hond heeft zelfs mijn boek gesigneerd! Ik had namelijk voor de zekerheid zijn boek meegenomen van huis, voor het geval dat ik in de gelegenheid was om dit te vragen. Zoals ik al eerder schreef vind ik zijn boek echt een aanrader!
Waar loop of liep jij aan als student met een functiebeperking?
Goed artikel, het is goed dat je dit onder de aandacht brengt. Tijdens mijn universitaire studie kreeg ik alle ruimte als ik door mijn beperking vertraging op liep. Mijn problemen kwamen echter meer naar voren toen ik op zoek wilde naar werk: op de werkvloer was er geen ruimte voor vertraging en uitval (toegegeven, mijn gezondheid ging ook steeds verder achteruit). Mijn conclusie was dus dat juist de kloof tussen studie en werk te groot is; maar blijkbaar kan ook de studie zelf vaak al een hordeloop zijn. Ik kan me voorstellen dat dit op het HBO meer speelt, omdat je door verplichte stages al eerder met de werkvloer in aanraking komt.
Dankjewel! Ik vind het erg belangrijk dat dit wordt vertelt. Er zijn zoveel studenten met een beperking die stoppen met hun studie omdat het niet gaat. Voorzieningen zijn er, maar er is meer nodig. De kloof tussen studie en werk is inderdaad erg groot. Ik vind ook studenten hier beter op voorbereid moeten worden en dit kan ook mooi worden meegenomen in de extra begeleiding. Want op je werk zul je meestal geen extra begeleiding krijgen. Wat fijn dat jij dit hebt verteld hier.
Ik vind ook dat het een moedige beslissing van je is geweest!
En ja, de kloof tussen studeren en werken is zo groot en de voorbereiding kan echt beter.
Ik vind de kloof tussen middelbaar onderwijs en hoger onderwijs trouwens ook te groot!
Dankjewel. Ja klopt, die kloof is ook heel groot.
Het klinkt als een mooie ervaring!
Bij onze opleiding (HBO-ICT bij de Haagse Hogeschool in Zoetermeer) is die begeleiding goed geregeld. Zeker voor de mensen die het hard nodig hebben, wordt veel tijd en energie vrijgemaakt om ze te kunnen helpen. Dat vind ik een pluspunt.
Dat is goed om te horen!