Stoppen met stage: Het einde? Of het begin?

Het is donderdag 7 juli 2016. Ik heb een gesprek op mijn stage met mijn stagebegeleidster en een docent van mijn opleiding. We houden een midden-evaluatie. Dat is een soort evaluatie halverwege de stage om te kijken hoe je ver je bent in je leerproces.

Vanaf 2010 ben ik bezig met de HBO opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. De eerste 2 jaar gingen goed, ik had mijn propedeuse binnen een jaar gehaald. Maar een stage te vinden voor het derde jaar wilde maar niet lukken. Totdat ik een kleine twee jaar later mijn stagebegeleidster tegenkwam die mij de  kans gaf om bij haar in de organisatie stage te lopen. Daar ben altijd nog heel blij om.

Ik zag  tegen het gesprek op omdat ik moeite had met overzicht te houden over mijn werk, gestructureerde gesprekken voeren met cliënten en activiteiten organiseren. Dit zijn hele belangrijke taken voor een maatschappelijk werker. Het lukt me niet goed.  Gesprekken voeren vond ik altijd al lastig. Op de opleiding oefenden we veel met gesprekken voeren, maar ik moest deze toetsen meestal herkansen om ze alsnog te halen. Mijn gesprekken waren altijd erg chaotisch.

Stoppen

We besloten dat het beter was om voortijdig te stoppen met de stage omdat ik zo hard moest werken om mijn leerdoelen te behalen, zonder dat daar echt vooruitgang in kwam. Omdat het niet verbeterde ging ik nog harder werken, zonder goed resultaat. Ik baalde enorm, maar ik begreep het wel. Het hele studiejaar was ik heel hard aan het werken had ik eigenlijk nooit echt rust. We kwamen tot de conclusie dat ik er niet zoveel aan kon doen, dat het aan mijn beperking lag. Omdat er maar weinig vooruitgang in kwam. We hebben afgesproken dat ik dit ging uitzoeken.

Positieve punten

Ik vond de stage erg leuk en het is jammer dat het zo gelopen is. Het was een leuke organisatie, waar je veel kon leren, het werk was leuk en ik had hele leuke collega’s. Ik baalde enorm dat ik niet verder kon. Tijdens het gesprek heb ik ook gevraagd wat er dan wel goed was. Deze punten waren:

• Betrouwbaar en precies,
• Ik had oprechte interesse in de cliënt,
• Beschikte over empathie
• Verantwoordelijkheidsgevoel
• En nog veel meer punten.

Ik vind het prettig om dit te weten, zodat ik me kan richten op de dingen wat ik wel kan. Ik wilde me gelijk richten op een volgende stage. Mijn docent raadde me echter aan omdat niet te doen en in de zomervakantie goed na te denken en daar ben ik nu dus mee bezig. Ik heb nu gesprekken met een psycholoog en ik ben naar de Sint Maartenskliniek geweest, waar de revalidatiearts mij vertelde dat het inderdaad aan mijn beperking ligt. Door mijn hersenbeschadiging, heb ik moeite met de uitvoer van bepaalde taken. Dit worden de Executieve Functies (EF) genoemd. Tot nu toe heb ik het blijkbaar allemaal kunnen compenseren, alleen nu werden de taken te ingewikkeld, waardoor compenseren niet meer lukte.

Hoe vind ik het nu?

Het was frustrerend om dit te horen, ik ben slim genoeg om alle theorie te leren, maar ik kan het dus niet toepassen in de praktijk. Nu sta ik op de wachtlijst voor een neuropsychologisch onderzoek om te kijken wat ik wel en niet kan en om te kijken wat ik nu wil.

Nu ruim twee maanden later, ben ik blij dat mijn stagebegeleidster aangaf dat het beter was om te stoppen. Anders was ik alleen nog maar harder aan het werk gegaan. Niet alleen op mijn stage, maar ook thuis, waar ik natuurlijk nog een gezin en huishouden heb. Nu heb ik de tijd om eens goed uit te zoeken wat ik nu eigenlijk wil en kan. Dat is ook de reden dat ik dit blog ben begonnen.

Ik ben niet boos, ook niet geweest.

Het helpt niks om boos te zijn en te blijven hangen in allerlei negatieve gedachten. Het is beter om je te richten om positieve dingen en op de toekomst. Daar kom je verder mee.

Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay