Normaal houd ik ervan om de goede dingen te delen op de blog, maar ook de dingen die minder goed gaan, horen nu eenmaal bij het leven en dus wil ik dat ook hier delen. Bovendien kan ik het zo allemaal even van mij afschrijven. De laatste paar weken gaat het niet helemaal goed. Ik vind het opvoeden van mijn zoon soms best zwaar. Er gebeuren dingen die elk kind misschien wel doet, maar voor mij enorm veel energie kosten vanwege CP en dan heeft hij ook nog autisme. Alles bij elkaar maakt het gewoon zwaar.
Mijn zoon is nu 11. Hij wordt groot en gaat de grenzen opzoeken en dingen uitproberen. En soms is er gewoon sprake van miscommunicatie, wanneer ik niet duidelijk genoeg ben of hij mij verkeerd heeft begrepen. Vaak laat ik hem ook herhalen wat ik heb gezegd, zodat ik weet of hij het heeft begrepen.
Het kost te veel energie
Mijn kind stond gisteren tot zijn middel in de modder, gelukkig heeft de vader van een ander kind hem eruit kunnen trekken. Anderhalve week geleden heb ik de hele buurt afgezocht naar hem. Drie weken geleden deed hij zelf drinken in zijn beker, waarna het lekte. Vervolgens liep hij daarmee door het hele huis en kreeg hij een meltdown. Ik wil niet al te veel in details treden, maar het vergt heel veel van mij om zo’n situatie op te lossen.
Ik ben vooral geschrokken dat mijn kind vast zat in de modder. Dat vind ik eng en ik weet niet zo goed hoe ik dat soort dingen kan voorkomen. Hij wordt natuurlijk groter en gaat dingen uitproberen, maar tegelijkertijd ziet hij geen gevaar en heeft hij moeite met de gevolgen ergens van in te zien. Ik kan hem moeilijk in een gouden kooitje stoppen om ervoor te zorgen dat hem niks overkomt.
Opstandig gedrag vind ik vooral lastig omdat het heel veel energie vergt. En dan kan ik ook boos worden. Dat is soms terecht, maar ook onterecht. De rest van de dag heb ik dan vaak ook geen energie meer voor andere dingen.
Meltdowns
Ook een meltdown vind ik lastig om mee om te gaan. Een meltdown lijkt op een soort woedeuitbarsting, maar eigenlijk is het overprikkeling, waarbij mijn kind, angstig, boos en overstuur is. Hij heeft geen controle meer over zichzelf. Ik vind het lastig om hiermee om te gaan omdat ik moeite heb met mijn emoties onder controle te houden. En het kind heeft op zo’n moment een rustig iemand nodig. Bovendien is mijn zoon een stuk sterker dan mij.
Wat gaat er wel goed?
Gelukkig komen dit soort situaties maar af en toe voor. En meestal is mijn vriend er wel om ook het een en ander voor me te doen. Toen de beker lekte, was ik alleen thuis. Gelukkig zijn er wel mensen die ik om hulp kan vragen en heb ik goed contact met de school van mijn zoon.
Toevallig had ik die dag een kennismakingsgesprek met de ambulante ondersteuning vanuit Siza. Ik heb inmiddels nu elke week een gesprek om de dingen op een rijtje te zetten, beter de dingen te plannen en organiseren, maar ook om te leren hoe ik met mijn CP, met dit soort dingen kan omgaan.
Meestal heb ik ook gewoon een heel lief en rustig kind en is er niet zoveel aan de hand. Hij kan heel lief zijn en wil mij ook helpen. Ik denk dat de situatie met de lekkende beker daar een goed voorbeeld van is. Afgelopen vrijdag was hij heel lief en dat moment deelde ik op Twitter:
👦: Mama, omdat je zo lief bent heb ik de traplift alvast voor je klaar gezet. 👩🏽*smelt* Ze begon mijn ochtend. Goedemorgen Twitter! ☕ pic.twitter.com/UB1QaH9a5J
— Rosita 💁🏽♀️ (@rulesbyrosita) 5 oktober 2018
En zo zijn er nog veel meer leuke momenten. Gelukkig zijn dat er veel meer dan slechte momenten. Maar dat neemt niet weg dat het ook heel zwaar kan zijn.
Wat vind jij soms zwaar aan het opvoeden van jouw kinderen?
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.
Kan me voorstellen dat het pittig is. Niet dat ik er ervaring mee heb met mijn kinderen (wel met mijn broertjes, maar dat is alweer even geleden). Op zich valt het opvoeden me reuze mee. Maar misschien is dat ook omdat ik zo’n ander beeld heb meegekregen vroeger met een huis vol ASS. En ik mag in mijn handjes knijpen dat mijn meiden niet zulke extreme pubers zijn als dat ik was. 😉
Succes, jullie kunnen dit! En er komen nog veel meer leuke momenten waar je je aan kunt optrekken.
Dankjewel ❤
Opvoeden is zwaar met of zonder handicap.
Ook hier regelmatig botsingen met onze heerlijke puber probeer te genieten van de kleine fijne momentjes zoals je op twitter schreef.
Want ook jou gaat het lukken !!!
Klopt! We hebben zaterdag echt genoten van een bezoekje aan het Spoorwegmuseum.
Ik kwam op mijn 35e alleen te staan met mijn 7-jarige dochter die ADHD heeft. De jaren daarvoor waren al pittig ,omdat mijn nu ex-man toen ook al niet echt betrokken was bij haar opvoeding. Maar nu moest ik het helemaal alleen doen omdat hij verder ging met zijn leven en daarin was voor haar nog minder plaats dan er voorheen was.
Bovendien had ik nu niemand meer met wie ik in ieder geval af en toe kon overleggen. Het was niet eenvoudig en vaak vroeg ik me af of ik wel de juiste weg bewandelde, er waren problemen op school, veel ruzies waarin zij weigerde te luisteren en de driftbuien waren talrijk. Nu is ze 30, heeft een baan, een flat en onze band is met de jaren geweldig geworden. Ze is volwassen geworden en alhoewel er nog steeds dingen zijn waar ze door haar ADHD mee worstelt bewijst ze wel dat mijn opvoeding meer opgeleverd heeft dan ik ooit had kunnen dromen. Heb ik fouten gemaakt? Had ik dingen anders moeten doen? Ongetwijfeld, maar als ik daar met haar over praat is wat zij daarover zegt : Mama , wat ik ook deed en hoe boos ik soms ook op je was en jij op mij, je was er altijd voor mij en hebt er altijd voor gevochten dat ik mijn problemen overwon. Je bent de beste moeder die ik mij had kunnen wensen. Dat is het moment waarop je weet, zo slecht heb ik het dus niet gedaan.
Wat fijn om te horen als moeder lijkt me. Ik zou het zelfde zeggen over die van mij. En ik hoop dat mijn zoon dat later ook zegt.
I Rosita,
Ik kom het gedrag wat je beschrijft ook vaak tegen met mijn dochter (9) met CP
Het is moeilijk om dan rustig te reageren, maar ik wordt er steeds beter in 🙂 Zelfs de ergotherapeute viel het op; ” jij blijft altijd zo rustig” zei ze me. Maar van binnen kookt het dan ook wel eens bij mij, en dat kan ik niet altijd inhouden.
Ze kan inderdaad ook vaak genoeg heel lief zijn en mij met alles willen helpen, en er zijn ook helaas genoeg dagen waar de ‘ kont tegen de krib’ gaat en niets goed is wat ik doe, ook al doe ik zo mn best. Ook moeilijk om mee om te gaan, maar ik denk dat je het super doet, en fijn dat je ook goede mensen om je heen hebt om je te helpen!
Dankjewel! Ja gelukkig hebben we een hoop lieve mensen om ons heen.
Heel herkenbaar. Het is heel lastig, ik herken een hoop dingen. Ik wens je heel veel sterkte en je onthoud dat je er net alleen voor staat. En schrijf graag meer van je af, ik kan hier van leren.
Dankjewel!❤ Dat zal ik zeker doen.
Ik vind het lastig om een evenwicht te vinden tussen loslaten en je kinderen veilig willen houden. Dat blijft balanceren.
Dat vind ik ook erg lastig inderdaad. Gelukkig is het goed afgelopen.