Ik raakte in een discussie op Twitter. De details zal ik je besparen, maar ik vind het gewoon apart hoe sommige mensen denken over het leven. En ja iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. Maar zolang er met respect wordt gereageerd, is er voor mij niks aan de hand. Dit vond ik dus heel heftig en respectloos. En het kwam voor mij heel dichtbij en het raakte me.
Het leven
Deze discussie heeft me wel weer opnieuw laten inzien, hoe dankbaar ik ben dat ik best een mooi leven heb. Mijn leven dat ruim 34 jaar geleden te vroeg begon. Ik heb dan wel een hersenbeschadiging opgelopen en er een beperking aan overgehouden, maar ik ben blij dat ik leef. Ik ben blij dat ik in Nederland geboren ben. En dat ik dankzij de goede zorg en voorzieningen een goed leven kan leiden.
Ik besef me ook dat dit niet voor iedereen is weggelegd, maar persoonlijk ben ik heel blij met mijn situatie. Het had erger gekund. Gelukkig ben ik opgegroeid in een fijn gezin en heb ik verschillende mooie kansen gehad, zoals kunnen studeren, een kind krijgen en een blog beginnen om anderen te inspireren en te kunnen helpen. Ook ben ik blij dat ik steun krijg van de mensen om mij heen. Van mijn zoon, ouders, broers, andere familieleden, mijn vriend en zijn familie en mijn eigen vrienden. En dat ik meer zelfstandigheid ervaar, door bijvoorbeeld, mijn traplift, fiets en trein.
En toen ging het even niet
Het verhaal van vorig jaar dat ik stopte met mijn stage en later met mijn opleiding heb je misschien wel kunnen lezen. Ik heb toen gerevalideerd in de Sint Maartenskliniek. Daar heb ik een hoop dingen geleerd, zodat ik makkelijker om kon gaan met mijn cerebrale parese. Dat lukt me steeds beter. Over het algemeen kan ik nu wel goed omgaan met mijn beperkingen. En ook nu mijn drain pijn doet, wordt er onderzocht of er iets aan moet gebeuren. Het Radboudumc is niet echt naast de deur, maar wel een ziekenhuis waar ik terecht kan met mijn drain. Ook is daar mijn zoon geboren. Ik ben erg dankbaar, dat ik geholpen kan worden in een ziekenhuis als het nodig is.
Wat ik graag nog zou willen
Ik zou willen dat ik mensen kan leren dat het hebben van een handicap geen reden hoeft te zijn dat je niet kunt werken of iets kunt leren of doen wat je leuk vindt. Dat de beeldvorming rond het hebben van een handicap positief en gelijkwaardig wordt. Ik zou zo graag willen dat niet alleen mensen met een beperking dit zouden inzien, maar ook scholen, bedrijven, ziekenhuizen, de overheid, dit ook zouden inzien. Wel is het zo dat je realistisch moet blijven. Ik zou bijvoorbeeld geen goede politieagent kunnen zijn, dat is totaal niet realistisch. Zou ik dat mensen kunnen leren? Ik denk het wel. Zou ik het kunnen combineren met mijn blog en het technische gedeelte, wat ik zo interessant vind. Geen idee.
Wat ik wel weet is dat ik niet kan oordelen over hoe iemand zijn leven leeft, welke beslissingen iemand neemt en wat hij of zij doet met zijn leven. Maar ik gun iedereen een fijn leven.
Ik vind dat je een hele sterke blog hebt geschreven. Ik heb geleerd dat je met openheid een heel eind kan komen. Het zou mooi zijn als de beeldvorming rondom handicaps en beperking positief en gelijkwaardig wordt.
Dankjewel. Met openheid kom je zeker heel ver. Maar ik heb ook wel gemerkt dat niet iedereen het wil of kan begrijpen.