Ik weet het niet hoor. Ik merk veel angst, boosheid, negativiteit en wantrouwen om mij heen. Meestal ben ik vrij positief, maar ik ben gevoelig voor negativiteit om mij heen. Dat steekt me aan en dan word ik ook negatief. Ik ben me er bewust van en probeer deze negativiteit los te laten en positief te blijven.
Wat is er aan de hand?
De laatste tijd is er veel gaande in onze maatschappij. De boeren gingen staken, daarna staakten de bouwvakkers, de ziekenhuizen en het onderwijs. Ook vroegen klimaatstakers aandacht voor het klimaat. Ongeacht of het terecht of onterecht is, iedereen heeft het recht om te staken, dat mensen zo moeten strijden om de dingen voor elkaar te krijgen, geeft al aan dat het niet goed gaat. Dan wil het kabinet de Wajong versimpelen, met een hoop nadelige gevolgen. Maar ook wil het kabinet dat mensen in de bijstand een tegenprestatie gaan leveren voor hun uitkering. Zo wil Rutte en co. ervoor zorgen dat meer mensen aan het werk gaan en dat men iets doet voor de bijstandsuitkering. Alsof mensen die in de bijstandsuitkering zitten ervan profiteren en hun hand ophouden. In de praktijk is dit heel anders. Een uitkering (Wajong, Bijstand, WIA etc) is echt geen vetpot en het is lastig om rond te komen. Ook is de Participatiewet mislukt en kwam naar buiten dat de positie van gehandicapten in de maatschappij is verslechterd. Dit laatste merk ik echt en het raakt me enorm.
En de Belastingdienst heeft duizenden mensen onterecht beschuldigd van fraude met de kinderopvangtoeslag. En daarnaast vindt een groep mensen dat er dingen van ze worden afgenomen, door de veranderende samenleving, denk aan tradities en gewoonten. Zo zijn er vast nog veel meer dingen, die ik ben vergeten te noemen.
Leven vanuit angst
Het enige wat in mij opkomt, als ik over deze dingen hoor, is dat er een hoop wantrouwen en angst heerst. Mensen zijn niet tevreden en zijn boos. Van de meeste dingen kan ik dat heel goed begrijpen en vind ik dat terecht. Dat waar mensen roepen: “Dit is onze cultuur!” of “Dit is onze traditie!” snap ik niet. Culturen en tradities veranderen nu eenmaal omdat de samenleving verandert. Behoeften, normen en waarden veranderen.
Naar mijn mening leven we tegenwoordig uit angst. Er is naar mijn mening zoveel boosheid en ontevredenheid. Mensen gunnen elkaar niks meer. Zelf merk ik het ook bij mezelf. Ik ben minder tevreden merk ik. Ik vind het moeilijk om de dingen en vooral de controle los te laten. Waarom dat is weet ik niet. Het frustreert me.
Leven vanuit liefde
Ik wil het omdraaien. Niet meer leven vanuit angst, zoals ik dat nu doe. Ik wil leven vanuit liefde. Wat ik trouwens wel goed vind van mezelf is dat ik anderen wel echt dingen kan gunnen. Ik houd niet van afgunst en slachtoffergedrag. Ik gun anderen hun plezier neem mijn eigen verantwoordelijkheid en probeer er het beste van te maken.
Vaak vind ik het lastig om de dingen los te laten. Toch probeer ik het door te schrijven, afleiding te zoeken in een activiteit of door het proberen op te lossen. Zo heb ik laatst toch mijn CV gemaild naar een bedrijf voor een open sollicitatie en heb ik van het weekend de kerstboom opgetuigd.
Hoe probeer ik te leven vanuit liefde en niet vanuit angst?
Het positieve inzien
Ik probeer vaak iets toch op een positieve manier in te zien. Die versimpeling van de Wajong, maakt me onzeker, maar ik bedenk me dan dat de nieuwe wetgeving nog niet is goedgekeurd, dat het kan veranderen. En dat het niets verandert aan mijn wil om te werken en dat ik echt nodig het huis uit moet.
Positief reageren op anderen
Een verlengde van het bovenstaande. Reageer positief op wat anderen doen en hebben. Niet reageren vanuit jaloezie, boosheid afgunst etc, maar juist iemand datgene gunnen. Bijvoorbeeld:Niet denken of zeggen: Annie gaat alweer op vakantie? Die leeft er maar op los! Maar: Wat heerlijk dat Annie weer op vakantie gaat, ze werkt er hard voor, dus ze verdient het.
Ik heb er geen invloed op
Op veel dingen waar ik me druk om maak, heb ik geen invloed. En ondertussen vreet het mijn energie, terwijl het aan de situatie niks verandert. Ik wil niet dat de positie van gehandicapten verslechtert. Al schrijf ik duizenden blogs over de beeldvorming over het hebben van een handicap (Dat probeer ik toch wel te doen;-)), ik kan mensen niet dwingen om positiever te denken over gehandicapten. Helaas zullen er altijd mensen zijn die ons gehandicapten zielig of minder vinden, denken dat het hebben van een handicap alleen maar moeilijk is en dat het hebben van een hulpmiddel juist een belemmering is, terwijl het juist vrijheid en mogelijkheden biedt. Deze mensen willen het niet horen en lezen. Daar ga ik mijn energie niet insteken. Ik vind het belangrijker dat de politiek en mensen die wel willen luisteren ons horen en daar ook wat mee doen. We moeten naar mijn mening echt naar een inclusieve samenleving toe.
Stoppen met vergelijken
Ik probeer mezelf niet te vergelijken met anderen en ik wil ook niet dat anderen mij of mijn kind vergelijken met anderen. Dat heeft geen zin. En ook al hebben we misschien allebei een handicap, het is altijd anders. Daarom kun je en mag je mensen niet met elkaar vergelijken of over een kam scheren. Iedereen heeft andere behoeften, normen en waarden.
Verantwoordelijkheid nemen
Neem je verantwoordelijkheid over je dingen, in hoeverre je dat natuurlijk kunt. Ik kan wel zeggen van niemand wil mij aannemen omdat ik een handicap heb, maar als ik niet solliciteer, dan neemt ook niemand mij aan. Een slachtoffer zijn helpt je niet verder, ook al is het enorm rot. Probeer de situatie voor jezelf te verbeteren en dit is natuurlijk heel makkelijk gezegd.
Rekening houden met anderen
Er heerst veel wantrouwen, maar wat als we nu eens meer rekening zouden houden met elkaar? Zoals gewoon stil zijn in de stiltecoupé of ons überhaupt aan de regels houden? Bijvoorbeeld: Je kinderwagen op het balkon van de trein te stallen in plaats midden in het gangpad omdat jij persé lekker wil zitten of pas op 31 december om 18:00 uur in plaats van al half december vuurwerk afsteken omdat je niet kunt wachten tot Oud en Nieuw.
Dit is hoe ik probeer om te gaan met alle dingen die gaande zijn in onze samenleving. Hoe probeer jij je minder aan te trekken van wat er allemaal speelt in de samenleving? Of hoe laat jij de dingen los?
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay
Over het algemeen sta ik ook positief in het leven en ga ik ervan uit dat anderen het ook positief bedoelen. Maar als ik daardoor steeds maar weer benadeeld word vanwege mijn beperking, kan ik niet mijn mond daarover houden. Als je niks zegt, verandert er ook niks, denk ik dan. En als mensen het echt goed bedoelen, staan ze ook wel open voor gesprek. Staan ze er niet voor open, dan is dat ook vrij snel duidelijk en stop ik er niet teveel energie meer in.
Maar met name het onderwijs, waar ik werk, daar heb ik wèl invloed en daar blijf ik ook volhouden in de hoop op verandering.
Helemaal mee eens. Alleen ken ik een aantal mensen met wie ik er echt niet over kan praten, die willen of kunnen het niet begrijpen. Gelukkig staan inderdaad de meeste mensen open voor gesprek.
Het onbegrip blijft, helaas, maar je eigen weg in alle negativiteit zoeken kun je wel. Laat dat bij de afzenders, het is van hen niet van jou.
Hug
Mooie tip. Dankjewel!
Bedankt voor het aankaarten van dit maatschappelijk probleem. Ben een stuk bewuster geworden na het lezen van je blog. Groetjes, Anne
Graag gedaan!