Het is deze week weer autismeweek. En vandaag is het ook Wereld autismedag. Een week en dag om aandacht te vragen voor autisme. Het thema is dit jaar Luisteren naar autisme. Een interessant thema waar ik zeker wat mee wilde doen deze week. Net zoals vorig jaar staat mijn blog deze week in het teken van de autismeweek. Daarom komen er vandaag en komende donderdag blogs over dit thema online.
Luisteren naar autisme?
Het thema is dus luisteren naar autisme. Maar hoe doe ik dat? Ik dacht eerst, zal ik het eens proberen vast te leggen? Dat is wel behoorlijk lastig voor iemand zonder ASS als ik. Mijn zoon heeft het en niet ik. Maar nu kwam ik op het idee om eens goed te luisteren naar mijn zoon. Hoe luistert hij? Wat hoort hij? Hoe reageert hij? Als zijn moeder zijnde krijg ik het meeste mee van zijn reacties. Deze reacties zal ik beschrijven in deze blog.
Waarom?
Simpelweg omdat ze soms onhandig, grappig, schattig, bijzonder en gewoon briljant zijn. Reageren doet hij op zijn eigen manier: De ene keer zonder woorden en de andere keer met. En waarom reageert hij zoals hij reageert? Met deze blog, hoop ik ook een stukje onbegrip weg te nemen en te laten zien wat autisme eigenlijk echt is.
Mijn zoon
Inmiddels 11 jaar is mijn kind. Mensen die mijn blog regelmatig lezen, weten inmiddels wel dat ik zijn naam en zijn foto’s niet deel vanwege zijn privacy. We weten nu sinds een paar jaar dat hij ASS heeft en we kunnen het nu ook echt bij hem herkennen en er goed mee omgaan. Ik heb het geaccepteerd en ik zie met regelmaat de mooiste reacties en kleine dingen voorbij komen in zijn gedrag, juist door zijn autisme.
Tomatenpuree
Zo was ik een tijdje terug aan het koken en ik zocht een blikje tomatenpuree. Ik kon dat helemaal niet vinden in mijn la vol met etenswaren.Dus ik vroeg mijn zoon om even te helpen zoeken. En ja hoor: hij vindt vrijwel meteen het blikje tomatenpuree. Dat komt omdat ik de hele la vol spullen zie als geheel. Mijn zoon heeft door zijn autisme oog voor details en ziet dus de details in de la, die ik over het hoofd zie. Zelf zegt hij hierover dat hij dit een fijne eigenschap vind.
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.
Als we in de trein zitten spelen we wel eens het spelletje “Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet”. Omdat mijn zoon de details juist ziet, laat hij mij die juist raden. Dus ik moet dan bijvoorbeeld dat ene spikkeltje op de vloer raden of een bepaald stipje op de bekleding van de bank. Dingen, die ik dus niet zo gauw zie. Ik verlies dus meestal. Wat een lol heeft hij dan. 😉
Knuffel
Wanneer ik weg ga of we zien elkaar weer na een tijdje, dan krijg ik meestal een dikke knuffel van mijn zoon. Het is allemaal heel goed en lief bedoeld, maar mij pakt me dan zo stevig vast, dat ik bijna omval, omdat mijn evenwicht al niet zo goed is vanwege mijn beperking. Dit komt omdat mijn zoon zich niet zo goed in anderen kan verplaatsen in bepaalde situaties. Soms gaat dat beter en de andere keer wat minder. Dit komt omdat we hem bepaalde dingen hebben geleerd. Zo ook, dat hij mij een knuffel moet geven op een rustige manier.
Eigen schuld, dikke bult.
Laatst was mijn zoon door de woonkamer aan het rennen. Ik had al een paar keer gezegd dat hij rustig moest lopen. En ja hoor even later ging hij onderuit. Dus ik zei tegen hem: “eigen schuld, dikke bult. En hij reageert erop met. “Maar ik heb helemaal geen bult.” Hij vatte mijn opmerking dus letterlijk op. Ook een kenmerk van autisme. Achteraf moesten we hier eigenlijk wel heel hard om lachen. Net zoals wanneer hij al begon over zijn verjaardag. Ik zei: Maar dat is nog lang niet zo ver. Hij reageerde: Dat vieren we toch gewoon thuis?
Belletje lellen
Andere kinderen in de buurt waren aan het belletje lellen. Ook bij ons aan de deur. Mijn zoon kijkt altijd uit het raam om te kijken wie er voor de deur staat. En omdat hij steeds reageert kwamen de kinderen ook weer steeds terug. En hij maakte zich druk omdat die kinderen iets deden wat niet mocht. Uiteindelijk gaf ik hem een koptelefoon met muziek, Daar werd hij weer rustig van. Zo hoorde hij geen geluid meer van buiten waar hij zich aan kon storen. Zijn hersenen filteren namelijk geen geluiden weg.
Autisme
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden van kleine situaties, waarin autisme duidelijk te merken is aan mijn zoon. Deze momenten hierboven, zijn vrij positieve dingen of niet ernstig. Maar het kan ook anders. Zo kan hij erg overprikkeld en boos worden. Nu gaat dat gelukkig beter. Vaak worden dit soort dingen niet echt opgemerkt door anderen of zelfs niet serieus genomen omdat, deze dingen thuis tot uiting komen en het niet te zien is dat mijn kind autisme heeft.
Zelf vind ik juist dat autisme niet alleen maar slecht is, maar dat het ook mooie dingen met zich meebrengt zoals bijvoorbeeld de dingen die ik eerder in dit artikel heb beschreven. Ik probeer te luisteren naar autisme door goed naar mijn kind te kijken en aan te sluiten bij zijn gedrag en hem zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden. Wanneer ik dat doe, dan functioneert mijn kind ook het beste.
Hoe luister jij naar autisme?
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.
