Met respect graag!

Ik schreef laatst al over hoe ik over mijn handicap praat. Vandaag wil ik het hebben over hoe je naar mijn mening als familie of buitenstaander om kunt gaan met een handicap. Ik zie op sociale media met regelmaat dingen voorbij komen, waarvan ik denk: behandel iemand met respect. Waarschijnlijk hebben mensen het ook niet door dat de manier waarop zij reageren of dingen doen niet met respect is. Het is niet helpend.

Ik wil niemand zeggen wat hij of zij moet doen, maar ik wil wel proberen te laten zien waarom het goed is om bepaalde dingen anders aan te pakken.

Vereenzelvig een persoon niet met zijn of haar aandoening.

De laatste tijd valt het me om dat sommige mensen refereren naar hun kind of familielid, als onze ASS’er, mijn ASS’er, mijn ADHD’er. Ik zie het al voor me dat mijn moeder over mij gaat praten als “mijn CP’er. Nee bedankt. Het is allemaal vast goed bedoeld, maar ik vind het respectloos naar diegene met autisme/ADHD of wat dan ook. Die persoon is meer dan zijn of haar aandoening. Hij of zij is een volwaardig persoon met een naam. Liever noem je hem of haar bij de naam of je zegt: “Mijn kind, mijn zoon, mijn dochter met…..”

Vraag iemand of je iets voor hem of haar kunt doen.

Ga niet zonder toestemming iets doen voor iemand. Ook al bedoel je het goed. Vraag het eerst even. Wil je iemand helpen met bijvoorbeeld een koffer inpakken? Vraag of je kunt helpen en pak samen de koffer in.

Raak het hulpmiddel niet aan zonder toestemming.

Als iemand in een rolstoel zit, verplaats deze niet zonder toestemming duw niet iemand in een rolstoel, zonder dat hij of zij daar toestemming voor heeft gegeven. Dat is niet fijn. Iemand moet zelf kunnen bepalen of hij of zij geduwd wil worden. Maar ook met andere hulpmiddelen. Zit er gewoon niet aan. Ik vind het ook niet prettig als mensen aan mijn driewielfiets zitten. Die is van mij. Moet hij ergens anders staan, wil je iets weten? Vraag het me.

Laat hulphonden en blindengeleidehonden met rust.

Leuk zo’n mooie hond op straat. Die wil je graag aaien. De kans bestaat dat het een hulphond of blindengeleidenhond is. Op het geleidetuigje staat aangegeven dat je deze honden niet mag aaien. Dit is niet zomaar: deze honden zijn aan het werk en moeten hun baasje helpen. Als jij ze gaat aaien, raken ze in de war en dat is niet prettig voor het baasje.

De vraag wat mankeer je?

Deze vraag wordt vaak met alle goede bedoelingen gesteld. Men wil graag weten wat voor beperking je hebt.Maar de vraag suggereert of er wat mis met je is. Terwijl dit niet zo hoeft te zijn. Het komt over als validisme, terwijl het niet slecht bedoeld hoeft te zijn. Als iemand dit aan mij zou vragen zou ik het gewoon uitleggen omdat ik er vanuit ga dat het goed bedoeld is. Is het opzettelijk? Ja dan vind ik het wel validisme. Maar ik vind wel dat we mensen moeten uitleggen wat validisme is en waarom je bepaalde dingen beter op een andere manier kunt zeggen, vragen of doen.

Houdt rekening met mensen die slechtziend, blind, slechthorend of doof zijn.

Laat blindengeleidenlijnen vrij, zet daar geen dingen neer. Ga opzij voor iemand met een blinden taststok. Praat duidelijk en rustig tegen iemand die slechthorend of doof is.

Laat iemand uitpraten

Stottert de persoon met die je en gesprek hebt? Of heeft hij of zij moeite met spreken? Heb geduld, laat mensen uitpraten.

Vul niks in.

Vul niet in voor de persoon met de handicap. Zo ben ik ooit niet uitgenodigd voor een vrijgezellenfeest omdat men dacht dat ik toch niet kon meedoen met de activiteiten. Dat is aan mijzelf en niet aan de ander om te beslissen.

Respect

En zo zijn er nog talloze dingen waar mee je rekening mee kunt houden om iemand met respect te behandelen. Bovenstaande voorbeelden zijn allemaal heel logisch, maar toch komt het voor. Bewust of onbewust.

Mensen met een beperking zijn volwaardige mensen, die heel wat meer zijn dan hun beperking. En over hun eigen leven willen beslissen.

Sowieso geldt behandel een ander op de manier waarop jij zelf behandeld wil worden. Met respect!

Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.