Jaren lang ben ik over mijn eigen grenzen gegaan. Ik liep drie dagen in de week stage, studeerde MWD en zorgde voor mijn zoon. Achteraf was dat veel te veel. Nog steeds vind ik het lastig om goed mijn tijd te verdelen over de dag en wil ik nog steeds te veel doen. Ik ben nogal eens geneigd om mezelf te overschatten.
Mezelf overschatten = Mijn handicap onderschatten
Zo was de accu van mijn fiets bijna leeg en ik dacht dat lukt nog wel en zo niet, dan lukt fietsen ook nog wel. Nou ja dat heb ik geweten! Wat is fietsen zonder trapondersteuning zwaar! De rest van de dag, bracht ik door in mijn bed. Toen ik mijn vorige fiets kreeg, zat er geen trapondersteuning op. Deze is er later op gekomen. Voordat ik dit aanvroeg bij de WMO, heb ik ook wel eens gehoord dat ik geen trapondersteuning nodig had. Terwijl dat wel zo was, want de WMO-consulent twijfelde geen moment en kreeg ik alsnog trapondersteuning.
Traplopen kon ik prima toch?
Toen ik hier kwam wonen, vond ik een traplift niet nodig, dacht ik. Ik kan prima traplopen. Op advies van de ergotherapeut hebben we toch maar een traplift aangevraagd. Nu ben ik zo blij dat ik er toch een heb. Het brengt mij zoveel zelfstandigheid en bespaart me zoveel energie.
Pulled Chicken
Laatst maakte ik pulled chicken. Het was heel erg lekker. Gewoon een kipfilet 10 minuten koken in water met zout. Even laten afkoelen en vervolgens met 2 vorken uit elkaar trekken, zodat je sliertjes kip krijgt. Als laatste deed ik er barbecuesaus overheen. Superlekker! Maar weer heb ik mezelf overschat. Voordat ik begon, dacht ik dat ik het wel kon, maar ik heb het geweten. Ik had zoveel last van spasmen en pijn. Inmiddels weet ik ook dat je pulled chicken met een keukenmixer kunt maken.
Waar komt het overschatten vandaan?
Ik heb mezelf heel vaak overschat. Ik dacht dat het wel ging, terwijl dat niet zo was. Hoe het komt weet ik niet precies, maar ik heb vroeger regelmatig gehoord dat mijn beperkingen wel mee vielen. Of dat terecht was, weet ik niet. Aan de ene kant vind ik namelijk dat geen enkele handicap of ziekte of mentale gezondheid onderschat moet worden. Iedereen beleeft het anders en daar kan en mag niet over geoordeeld worden.
Aan de andere kant ben ik naar mate ik ouder werd achteruit gegaan, wat normaal is als je een handicap hebt. Fysiek gezien kan ik nu minder aan dan vroeger. Vroeger liep ik half Amsterdam af, maar nu moet ik daar echt niet meer aan denken.
Grenzen
Ik moet echt beter mijn grenzen leren kennen, daar ben ik ook mee bezig en neem ik ook mee in mijn Werk-Fit traject. Dat is wel belangrijk omdat er een goede balans moet komen. Maar de vraag blijft: Hoe stop ik met mezelf overschatten?
Lastig, hoor! Ik kan me goed voorstellen dat het verleidelijk is om vaak te denken ‘o, dat lukt wel’.
Het is lastig die balans te vinden en ik denk dat je daar nooit klaar mee bent. Ik bedoel; je geeft al aan dat je nu minder kan dan vroeger. Dat blijft zo en het is echt een kunst om jezelf steeds “bij te stellen”.
Ik vraag me voor mezelf vaak of iets me juist energie kóst of oplevert. Dat maakt het soms makkelijker om keuzes te maken om iets wel of niet te doen. Maar dan nog is het lastig om te beslissen iets niet meer te doen en dat je handicap de aanleiding daarvoor is… Het is ook een acceptatie proces.
Wees niet te streng voor jezelf daarin. Alleen is het denk ik goed om, als je ontdekt dat iets gewoon niet lukt, die situatie niet opnieuw op te zoeken. Zoals met de pulled chicken. Heel goed dat je naar een andere manier hebt gezocht en die gaat toepassen!
Liefs,
Petra