Mijn beperking hoort bij mij!

Laatst las ik een heel mooi artikel in het NRC, het was een interview met Paralympisch sporter Mitch Valize. Op de handicaps van sporters werd juist nooit nadruk gelegd, omdat het sporters waren, net als elke andere sporter. Ik vond het heel interessant (op het woord mindervalide na). Het onderwerp over hoe je nou praat over je beperking, welke rol het heeft in mijn leven, houdt me de laatste tijd bezig.

Mijn beperking is wat het is.

Ik las laatst een bericht van iemand die vond dat het woord beperking te stigmatiserend is. Hij noemt mensen met een beperking helden. Heel goed bedoeld natuurlijk. Maar ik ben geen held, ik heb niemand uit een brandend huis gehaald of een leven gered, ik ben gewoon Rosita en Rosita heeft toevallig CP. Ik heb een gezin en een baan (wat voor mensen met een handicap niet vanzelfsprekend is). Ik ben net als iedereen. Nee, ik heb geen vlekje, ik heb ook geen uitdaging, ik heb ook geen bijzonder talent en ik ben zeker geen held, ik heb gewoon een beperking.

Naar mijn mening is het hebben van een beperking niet negatief, het is niet mooi, het is niet leuk, maar het is ook niet iets negatiefs, het is gewoon wat het is en mijn beperking hoort bij mij. Het stigma ligt meer op hoe de maatschappij mensen met een handicap benaderd.

Accepteren

Maar dat wil niet zeggen dat het leven met een beperking heel makkelijk is, want dat is het niet, zeker niet in deze maatschappij. Ik heb geleerd wat cerebrale parese is en welke gevolgen het voor mij heeft. Ik heb ermee leren omgaan en een manier van leven ontwikkeld, waardoor het voor mij een stuk makkelijker is geworden, al blijven sommige dingen wel een uitdaging. Dat is denk ik vooral een kwestie van acceptatie. Accepteren dat mijn leven is als het is, met mijn CP. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, het kost tijd en het gaat met vallen en opstaan. En dan nog blijven sommige dingen moeilijk en stom. Geen energie hebben en zo’n ander halve week weer moeten bijkomen, blijft stom en moeilijk.

Vroeger als kind vond ik mijn beenspalk en mijn driewielfiets maar stom. Ik wilde er nog niet dood mee gevonden worden, maar nu heb ik ze allebei geaccepteerd en ze horen bij mij. Zowel mijn fiets als mijn spalk zijn mooi om te zien, ze zijn netjes. In de zomer vind ik het ook totaal niet erg om een rokje te dragen, waarbij mijn beenspalk zichtbaar is. En het mooie is, het laat ook zien dat mijn handicap er mag zijn en dat bij mij hoort.

Het doet er toe

Ook wil het niet zeggen dat het hebben van een beperking er niet toe doet, het doet er wel degelijk toe. Het hoeft ook niet gebagatelliseerd te worden, zo van Iedereen heeft wel een beperking, dat is ook niet zo naar mijn mening. Voor mijn revalidatie dacht ik altijd, “Als mensen zonder beperking het kunnen, dan kan ik het ook.” Maar dat bleek toch wel heel anders te zijn dan ik dacht. Ik kan het niet. Niet op dezelfde manier. Om te bereiken wat ik nu heb bereikt, heb ik hard moeten werken, maar wel op een manier die ik aankan en die bij mij past. Dat werkt vast niet voor iedereen zo, maar voor mij werkt het.

Disclaimer: Iedereen staat er anders in, en dat is verder prima. In deze blog ga ik uit van mijn eigen mening en ervaring.