Laatst schreef ik al over mijn onzekerheid. Maar ik zat me nu te bedenken: Hoe onzeker ben ik eigenlijk?
- Ik vraag vaak om bevestiging (dit probeer ik minder te doen),
- Ik stel dingen uit (dit gaat trouwens de laatste week veel beter),
- Ik kan kan enorm piekeren,
- Ik vergelijk mezelf met anderen,
- Ik vind mezelf niet goed genoeg en zo zijn er nog een paar andere dingen.
Maar hoe realistisch is die onzekerheid nu eigenlijk?
Het is niet realistisch.
Als ik zo naar mezelf kijk, valt het reuze mee:
- Ik ben niet onzeker over mijn uiterlijk,
- niet onzeker over mijn beperking,
- niet onzeker over mijn relatie (oh wacht, behalve als we ruzie hebben, maar ook dat is niet nodig.),
- niet onzeker over andere relaties (famillie, vriendinnen),
- niet meer onzeker over wat ik wel en niet kan (dit had ik op stage, nu weet ik wel beter),
- soms onzeker over de opvoeding van mijn zoon (dit ligt even iets ingewikkelder, hij heeft autisme en we krijgen hier hulp bij),
En nu kan ik ook zeggen dat ik eigenlijk wel goed genoeg ben. En mezelf niet meer vergelijk met anderen. Ik heb een leuk gezin: een lieve, leuke vriend en zoon. ik heb allemaal lieve mensen om mij heen, die mij goed vinden zoals ik ben.
Als mensen, mij niet leuk vinden: “prima!”
Vroeger
Vroeger was ik heel onzeker over mijn beperking en over mijn uiterlijk: ik verborg mijn spalken, ik wilde nooit een driewielfiets omdat ik bang was, wat anderen van mij dachten, zelfs tot voor kort vond ik het heel belangrijk wat anderen van mijn huis vonden.
Maar hierdoor deed ik mezelf tekort! Het kost zoveel energie om je druk te maken om wat anderen van je vinden. We kunnen deze energie beter voor leuke dingen gebruiken toch? Voorbeeldje: ik word op straat heel vaak nagekeken, omdat mijn fiets er nou eenmaal nogal apart uitziet. Maar dat kan me eigenlijk niks schelen:
- Mensen houden van kijken, laat lekker kijken. Ik kijk ook,
- mensen kijken naar me, maar 2 minuten later zijn ze het weer vergeten,
- mensen zijn vooral met zichzelf of met andere dingen bezig, het valt niemand op dat mijn spalk zichtbaar is, ze zullen je daarom ook niet zo snel helpen of voor je opstaan. (Maar ze willen het wel!)
Positief zijn, straalt kracht uit.
Uitstraling
Ik hoor regelmatig, dat mensen mij krachtig vinden wanneer ze met mij praten. Helaas is de indruk die ik fysiek achter laat, anders. Ik kom kwetsbaar over omdat ik anders loop, klein en tenger, er jong uit zie (Ik ben 32 jaar!) en mijn rechterarm hangt een beetje. Zelfs als ik zit, hangen mijn schouders.
Mijn tips (die ik ook zelf toepas):
- Dus: Hoofd recht, borst vooruit en schouders naar achteren!
- Daarnaast probeer ik kleding te dragen die goed past. (nee geen trui met wijde hals, hoge hakken of andere ingewikkelde kleding) Wanneer je kleding draagt die goed past (en die je mooi vindt), voel je jezelf een stuk beter, en als jij wel op hoge hakken kunt lopen, lekker doen!
- Voor de dames: Make-up: Draag mooie make-up, als je het niet zelf kunt, vraag hier hulp bij.
- Vraag anderen om feedback: Wat straal jij uit? hoe zou je dat kunnen verbeteren?
- Wees jezelf op onbekende plaatsen. Ik was laatst naar een documentaire geweest en volgens mij heb ik daar ook een goede indruk achtergelaten, gewoon omdat ik mezelf was.
- Stop met het zeggen dat je onzeker bent, wat je zelf vindt, straal je ook uit!
- Stap uit je comfortzone, ga iets doen, wat je spannend vindt. (Bijvoorbeeld spreken in het openbaar.) Als het eenmaal achter de rug zul je zien dat je meer zelfvertrouwen hebt.
Iedereen is wel eens onzeker, maar wees trots op jezelf! Jij bent geweldig!
The most beautiful thing you can wear is confidence.- Blake Lively
