Oordelen en reizen met NS

Vandaag zag ik op Twitter een discussie over rolstoelplaatsen in de treinen van de NS voorbijkomen. Ik negeer meestal (met moeite) dit soort discussies. Ik word onrustig van dit soort berichten en begin me eraan te irriteren. Hoe goed mensen het ook bedoelen. Uiteindelijk reageerde er iemand met haar negatieve ervaringen over reizen met de NS omdat ze slecht ter been is. Ik ben zelf slecht ter been, maar ik heb juist positieve ervaringen met het reizen met NS ondanks mijn beperkingen. Dus ik tweette dat het onzin was, je kunt ook mensen om hulp vragen en vragen of mensen hun zitplaats willen afstaan. Ik heb het eigenlijk maar zelden meegemaakt dat mensen niet wilden opstaan of mij niet wilde helpen.

In deze discussie begon ik me te irriteren, terwijl ik beter niks had kunnen zeggen. Ik wil niet oordelen over mensen, dit soort discussies voegen geen waarde toe. Waarom reageerde ik dan toch op deze mevrouw? Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik had er gewoon buiten moeten blijven.

Dramadriehoek

Als ik kijk naar de dramadriehoek uit de transactionele therapie (jaja de maatschappelijk werker in opleiding komt weer even bovendrijven, na een tip) was deze mevrouw het slachtoffer en ik de aanklager/redder.

Deze mevrouw had pech en ik vertelde haar wel even hoe ze er op een andere manier mee om moest gaan. Ook oordeelde ik over dat haar “beklag” onzin was en op haar beurt oordeelde zij weer dat ik niet wist waarover ik sprak. En nu ik dit schrijf ben ik me er heel erg bewust van hoe mensen dingen op social media anders kunnen interpreteren, dan het bedoeld is.

Eigenlijk zouden we dat oordelen moeten laten voor wat het is. Wie is daar nou beter van geworden? Ik in ieder geval niet en ik ken ook niemand die daar gelukkig van wordt. Daarnaast bestaat er gelukkig ook een positieve variant van de dramadriehoek: de winnaarsdriehoek.

Winnaarsdriehoek

Ik had als redder/aanklager behulpzaam kunnen zijn en haar gevoel kunnen erkennen, zonder te oordelen. Mevrouw had als slachtoffer duidelijk kunnen maken wat haar verwachtingen waren.
Gelukkig was daar @NS_Online, die een stuk beter dan ik gebruik wist te maken van de winnaarsdriehoek. Want zij waren wel behulpzaam, zoals het hoort.

Kortom, we zouden eigenlijk met z’n allen in een winnaarsdriehoek met elkaar moeten communiceren en niet in een dramadriehoek, wat helaas vaak gebeurt.

Kracht

Wat me opvalt is dat mensen met een beperking, waaronder ik zelf willen dat we als een “krachtige” groep worden gezien. Veel mensen met een beperking hebben een groot doorzettingsvermogen en een sterk karakter omdat het nou eenmaal niet eenvoudig is om met een beperking te moeten leven. Dan denk ik bij mezelf,  waarom zetten we deze kracht niet in de spotlights in plaats van alle obstakels die er zijn? Hoe groot en lastig die obstakels ook zijn…. Mensen met een beperking hebben zoveel mooie eigenschappen, laat deze zien! Laat zien dat de oordelen over mensen met een beperking er niet toe doen!

Hiermee wil ik niet zeggen dat de problemen niet opgelost hoeven te worden, want ja PGB, goede hulpmiddelen, toegankelijke gebouwen, goed toegankelijk OV etc. is gewoon nodig. Maar hoe we met deze dingen omgaan zou het al een stuk beter zijn want:

• Ik kan niet van de NS verwachten dat ze mij uit kunnen laten stappen vlakbij een lift,
• Ik kan niet van de NS verwachten dat er voor mij altijd iemand opstaat,
• Ik kan niet verwachten van de NS dat ze a la minute een goed toegankelijk trein aan laten  komen rijden,
• Ik kan niet verwachten van de NS dat de conducteur mij uit zichzelf de trein uithelpt,

En zo zijn er veel meer dingen wat ik niet zomaar kan verwachten, en dus naar mijn mening heeft het geen zin om “slachtoffer“ te zijn.

Maar wat ik wel kan:

• Ik kan zelf kiezen waar ik de trein in en uit stap en om hulp vragen hierbij,
• Ik kan kiezen, waar ik ga zitten in de trein,
• Ik kan mensen vragen om hun zitplaats af te staan,
• Ik mag verwachten van de NS dat zij investeren in goed toegankelijke treinen (de FLIRT gaat op mijn traject rijden, zoals het er nu naar uitziet!!)
• Ik kan kiezen of ik met een negatieve bril of positieve bril naar het”probleem” kijk, waardoor ik me slechter of beter zal voelen.

Reizigers en treinpersoneel zijn altijd wel bereid om even te helpen, dit doen ze ook bij bv jonge moeders met kinderwagens e.d.

En mensen zonder beperking missen ook wel eens de trein of moeten staan in een propvolle trein.

Hiermee wil ik niet zeggen dat het niet vervelend kan zijn, ik heb ook wel eens met pijn en moeite een heel perron af moeten lopen om in de stationshal te komen, dat is vervelend, maar verder kan ik daar op zo’n moment niks aan veranderen. En ook de NS zou op z’n moment weinig kunnen doen.

Praten is makkelijk, doen is een ander ding, maar we kunnen het wel proberen.

Als je in een rolstoel zit is het helaas nog een ander verhaal, op mijn station kun je bijvoorbeeld niet met de trein mee, maar ook hierbij mogen we verwachten dat de NS ons helpt waar nodig. Denk hierbij aan reisassistentie.

Ondertussen geniet ik van mijn treinreis met een lekker muziekje op. (echt onmisbaar!)Dat is voor mij echt even ontspannen.

Loslaten is alleen je eigen verwachtingen invullen en los van de verwachtingen van anderen leven. Het feit is je kunt het toch nooit goed doen. En jij trekt het je aan en de ander zit nergens mee.