Laat OMA thuis! (Oordelen, Meningen en Adviezen)

Bijna iedereen oordeelt in mee of mindere mate en vaak onbewust. Met de komst van sociale media, lijken de oordelen, meningen en (goedbedoelde adviezen) je om de oren te vliegen.

Ik las toevallig deze blog van Joyce en ik vond het een mooi voorbeeld van hoe anderen gelijk al hun oordelen klaar hebben over wat jij wel of niet moet doen. Of je nou wel of niet je kinderen alleen thuis zou moeten laten.  Ik heb zelf cerebrale parese en mijn zoon heeft autisme. Hierdoor kreeg ik regelmatig opmerkingen over hoe ik de dingen zou moeten doen. Zo vroegen mensen wel eens op straat waar mijn kind was, als ik alleen over straat was, of kreeg ik commentaar, dat mijn kind best wel kon lopen, als ik hem in de kinderwagen had. En zelfs kreeg ik jeugdzorg aan de deur, omdat ik mijn kind zou verwaarlozen, wat niet zo was.

Gelukkig valt het tegenwoordig wel mee, maar nog steeds is er wel onbegrip. Ik neem bijvoorbeeld nog af en toe mijn zoon bij mij achterop de fiets. Dit doe ik omdat mijn zoon heel snel is afgeleid en ik het nog niet vertrouw om hem zelfstandig te laten fietsen in drukke gebieden. Ondanks dat hij al 10 jaar is.

Als we met de trein reizen, heeft mijn zoon altijd zijn tablet bij zich, anders is hij de hele tijd tegen mij aan het praten en dat is heel vermoeiend vanwege alle vragen en informatie die mijn hoofd in korte tijd moet verwerken. Toch hebben mensen ook vaak een mening over kinderen en schermen.

Thuis hou ik graag alles opgeruimd en bij, omdat dat rust en overzicht geeft, Dus mijn zoon heeft wat speelgoed achter een deur zitten, die hij na gebruik moet opruimen. In zijn kamer mag hij het laten liggen, maar moet hij het ’s avonds opruimen. Ook hier vinden mensen wat van. “Nee, in huis moet je kunnen leven.” zeggen ze dan. Dat kan hier ook, maar zolang het wel weer opgeruimd wordt.

Oordelen, meningen en adviezen

Waarom hebben mensen toch overal een oordeel over? Kunnen we elkaar niet gewoon in onze waarde laten? Naar mijn mening is iedereen gelijk en is niemand beter dan een ander. Wanneer je van een uitkering leeft, ben je echt niet minder dan iemand met een goede baan. En waarom je een uitkering krijgt, is dat niet voor niks. En de persoon met een goede baan, heeft daar ook hard voor moeten werken.

Realiseer je wat het met de ander doet, voor je ergens over oordeelt of iemand veroordeelt. Waarom maakt hij of zij een bepaalde keuze? Wat is het verhaal erachter? Ik vind dat je niet zomaar kunt oordelen over iets of iemand, zonder te weten wat erachter zit. Probeer je eens voor te stellen hoe het zou zijn, als jij in die situatie zit. Bijvoorbeeld: Veel mensen zijn tegen de komst van vluchtelingen, maar vraag je eens af: Waarom komen ze hier? Hoe zou het zijn als jij moest vluchten uit Nederland om wat voor reden dan ook?

Ezelsbruggetje

In het communiceren met anderen, zijn er verschillende ezelsbruggetjes. Een daarvan is OMA thuislaten. OMA staat voor Oordelen, Meningen en Adviezen. Dit zijn dingen die je beter niet kunt geven in gesprekken. Tenzij de ander om je mening of advies vraagt natuurlijk.

Luister naar de ander voor je je eigen oordeel al klaar hebt. Hoor aan waarom hij of zij een andere mening heeft of een bepaalde keuze heeft gemaakt en respecteer dat. We hoeven niet altijd gelijk te hebben. Hoe moeilijk het soms ook is. (Ik spreek uit ervaring.) Tel tot 10 als je het gevoel hebt ergens tegenin te moeten gaan en denk na of dat echt wel nodig is.

Scheer niet iedereen over een kam of vergelijk mensen niet met stereotype beelden. Iedereen heeft zijn eigen unieke eigenschappen die hem of haar vormen tot wie ze zijn.

Ja maar…..

Iedereen oordeelt wel eens, ook ik. En het is heus niet verkeerd om een oordeel te hebben, zolang je maar zeker weet wat het hele verhaal is of wat er achter zit. Maar wees je ervan bewust dat je niet van alles het hele verhaal kunt weten.

Als je een mening hebt bedenk je dan dat jouw mening is, vanuit jouw standpunt en idealen en dat je die niet altijd hoeft te uiten. Als je een mening hebt die je wil uiten, vertel je mening vanuit jezelf. Dus begin met: “Ik vind….” In plaats van het als een feit te benoemen.

En vraag je af of je advies iets toevoegt. Bijvoorbeeld: Ik stelde laatst een vraag over hoe ik kleine onderdeeltjes in de vaatwasser op hun plek kan houden. Ik kreeg als reactie: “Ik zou ze gewoon even afspoelen.” Dit was niet mijn vraag. Op zo’n moment voelt het voor mij alsof ik me moet gaan verdedigen, ook al hoeft het niet. En het is wel goed bedoeld, maar toch voelt het voor mij alsof ik zeur. Maar ieder zo’n ding, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.

Hoe zorg jij ervoor dat je minder oordeelt?

Don’t judge me. I was born to be awesome, not perfect.