Dinsdag 6 december was ik na 5 maanden eindelijk aan de beurt. Mijn revalidatie ging eindelijk beginnen. Superblij was ik! Een week eerder had ik al een brief gekregen met de afspraken voor de eerste week. Ook stond de procedure uitgelegd. In de eerste twee weken wordt gekeken hoe de situatie nu is. In de eerste week had ik op 6 december en op 9 december afspraken. In de tweede week had ik op 13 december afspraken.
Dinsdag 6 december
Ik nam vandaag mijn moeder mee naar het ziekenhuis. Het begon al goed. We konden de weg niet zo goed vinden omdat het ziekenhuis net begonnen is met verbouwen en de afdeling waar ik moest zijn, verhuisd is. Als eerste had ik een afspraak met een verpleegkundige. Hier werd gevraagd naar algemene informatie: Wat is de aanleiding van mijn revalidatie? Wat wil ik ermee bereiken? Wat doe ik in het dagelijks leven? Moet er nog ergens rekening mee gehouden worden? En verder werd er nog meer algemene informatie gegeven.
Daarna had ik en afspraak met de ergotherapeut. Zij gaat kijken naar praktische die nodig zijn thuis, maar ook voor studie en werk mocht dat nodig zijn. Zo wil ik graag nog beter zelfstandig kunnen koken en het huishouden doen en nog beter mijn energie leren verdelen en besparen.
Als laatste had ik een afspraak met een psycholoog en ook hier werd gevraagd waar ik tegen aanliep thuis, maar ook op mijn stage. Het doel is dat ik beter weet wie ik ben en wat ik kan met mijn Cerebrale Parese. Dit klinkt raar, want ik weet wel wie ik ben, maar cognitief weet ik niet wat ik kan en wil. Ik ben namelijk nog nooit psychologisch onderzocht. Dat vind ik ergens wel raar omdat ik dit al mijn hele leven heb. De psycholoog legde uit dat het eerder waarschijnlijk niet nodig was.
Vrijdag 9 december
Vandaag ging ik samen met mijn vriend naar het ziekenhuis. Ook hier kwamen we te laat aangezien we heel ergens anders moesten zijn in het ziekenhuis. Zo’n verbouwing brengt heel wat verwarring met zich mee!
Ik had eerst een afspraak met een maatschappelijk werker, die meer naar mij kijkt in relatie tot mijn omgeving. Het was een prettig gesprek, niet allen werd er gevraagd naar hoe ik in mijn situatie stond, maar ook mijn vriend. Dat vind ik erg belangrijk omdat hij mij dagelijks ziet. Hij ziet weer andere dingen dan ik. Ook hebben we het gehad over hoe het voor mij was om te stoppen met stage en hoe ik de toekomst zie wat betreft mijn studie en werk.
Daarna had ik nog een korte afspraak met de ergotherapeut. We hebben geïnventariseerd wat er thuis nog nodig was.
Dinsdag 13 december
Mijn moeder ging vandaag weer mee naar het ziekenhuis. En in tegenstelling tot vorige week, waren we deze keer netjes op tijd! Ik wist deze keer gewoon de weg. Ik had weer ergotherapie. Deze keer hebben we in een soort keuken potten en blikken geopend. Ik heb nu ook geleerd hoe ik potten wat steviger kan neerzetten, zodat ik er meer grip op heb. Thuis heb ik een blikopener, die ik in principe kan gebruiken. De ene keer lukt het me wel om een blik te openen, de andere keer niet. Ik denk dat mijn vragen voor de ergotherapie vooral in het plannen en organiseren van dingen ligt en in het verdelen van mijn energie. We kwamen tot de conclusie dat het thuis wel goed aangepast is. Ik heb ook een typecursus gekregen om eenhandig te leren blind te typen. Hiermee kan ik thuis mooi aan de slag!
Daarna had ik een afspraak met een psychologisch medewerker die allerlei testen deed. Ik moest bijvoorbeeld kleuren benoemen en daarna de geschreven kleuren in andere kleuren benoemen. Dat bleek nog erg lastig te zijn. Ook moest ik allerlei cijfers die door elkaar stonden met elkaar verbinden, vragenlijsten invullen, binnen een minuut allemaal beroepen opnoemen en nog een aantal opdrachten.
Sint Maartenskliniek
Ik vind het heel fijn om in de Sint Maartenskliniek te revalideren. Het ziekenhuis is een van de mooiste ziekenhuizen die ik heb gezien. Het voelt een beetje als thuiskomen daar. Je merkt gewoon dat ze gespecialiseerd zijn in Cerebrale Parese bij volwassenen en iedereen die daar komt heeft wel wat. Niks is raar en er wordt echt rekening met je gehouden. Zo’n dagdeel in het ziekenhuis is trouwens wel heel vermoeiend. Op de dagen dat ik naar het ziekenhuis ben geweest, was ik daarna zo moe, dat ik echt even moest slapen. De komende weken wordt mijn behandelplan besproken. In januari heb ik een afspraak met de revalidatiearts en gaat de behandeling echt beginnen.
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay
