Revalidatie week 13, de laatste dag

Deze week is het echt de laatste week van de revalidatie. Eigenlijk was het maar een dag, waarop ik voor de laatste keer ergotherapie had en een gesprek met maatschappelijk werk. In eerste instantie wilde ik een ander artikel schrijven, maar ik merk dat ik daarvoor nu te weinig energie heb en aangezien dit artikel maar over een dag gaat, heb besloten dit artikel vandaag te publiceren.

Dinsdag 28 maart

Vandaag had ik dus een gesprek met maatschappelijk werk. We hadden het over vorige week, een week die voor mij heel erg emotioneel was. Ik merk namelijk dat deze gebeurtenissen mij erg veel energie kosten en ik daarvan nog aan het bijkomen ben. We hadden het over het stoppen met de opleiding en de andere gebeurtenissen in de afgelopen week. Wat ook ter sprake kwam is dat ik soms van die dagen heb dat ik heel erg kan piekeren. Dat kost me op zo’n dag dan zoveel energie en het slokt alles op. Ik kom op zo’n dag gewoon nergens aan toe. Wel vertelde ik erbij dat ik maandag van het piekeren af ben gekomen door even met een vriendin te bellen.

Ergotherapie

Ik had ook een afspraak met de ergotherapeut. Mijn succeservaring van afgelopen donderdag kwam ter sprake. Ik had een afspraak met de revalidatiearts. Toen ik onderweg was, reed mijn trein niet verder dan Arnhem Centraal. Er was een wisselstoring tussen Arnhem en Nijmegen. Ik wist toen niet goed wat ik moest, beneden stond aangegeven dat de intercity naar Nijmegen wel reed, maar eenmaal boven op het perron aangekomen stond er overal “niet instappen”. Erg verwarrend en omdat de storing net was opgetreden, wist het personeel ook nog niks. Uiteindelijk zat ik in de juiste trein naar Nijmegen. En omdat ik op tijd was vertrokken van huis, kwam ik dus nog op tijd voor mijn afspraak.

Ook vertelde ik dat het plannen stukken beter ging en vertelde ik dat ik zelf kipfilet heb gesneden. Daar was ik natuurlijk erg trots op!

Daarna heb ik mijn laptop erbij gepakt en hebben we bekeken op de website van Albert Heijn, hoe ik zelf de recepten zo kan klaar maken, dat ik niet zoveel tegelijk hoef te doen. Hoewel het stap voor stap koken al een verbetering is, is het beter om het recept opnieuw uit te schrijven voor mezelf.

Als laatste hebben we even naar de typecursus gekeken. Het gaat al erg goed met het typen met een hand en daarbij vijf vingers te gebruiken. Blind lukt nog niet altijd en snel gaat het ook nog niet. Wel vind ik het lastig om met mijn ringvinger de ‘B’ te gebruiken en met mijn middelvinger de ‘N’ in te drukken. Dat voelt gewoon raar op de een of andere manier. Op deze manier typen, vind ik wel een hele vooruitgang, maar het blijft een kwestie van oefenen.

De laatste keer

Dinsdag was het dus de laatste dag. Vorige week, vond ik dat ik er nog niet klaar voor was om te stoppen met de revalidatie. Daar denk ik nu dus anders over. Er was minder te bespreken dan dat ik van te voren heb gedacht. Beide afspraken waren iets eerder afgelopen. Het was ook gewoon klaar.

Wel vind ik het jammer dat ik door omstandigheden niet alles uit de revalidatie heb kunnen halen, maar ik ervaar het zeker niet al een mislukt iets. Ik heb toch veel geleerd.

Ook ga ik de mensen missen. Voor mij is de Sint Maartenskliniek een hele fijne plek en een fijn ziekenhuis. Daar begrijpt iedereen het en er wordt ook echt rekening met je gehouden. Nu moet ik het zelf gaan doen allemaal.

Over 3 maanden heb ik weer een afspraak bij de revalidatiearts en ik blijf in de Sint Maartenskliniek terugkomen, dat is een fijne gedachte.