Het is alweer 4 jaar geleden dat ik ging revalideren vanwege cerebrale parese en ik stopte met de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. 2,5 jaar geleden schreef ik een update over hoe het na anderhalf jaar ging. Vandaag een update over hoe het nu gaat, 4 jaar later. Want in de tussentijd is er een hoop gebeurd en veranderd, zoals jullie ongetwijfeld wel weten.
4 jaar later
4,5 jaar geleden liep ik 3 dagen in de week stage en ging ik 1 dag in de week naar school. Ik vond het vrij lastig allemaal. Het was een hele leuke stage maar, ik vond de gesprekken met cliënten lastig, haalde van alles door elkaar. Ik maakte dubbele afspraken met cliënten, had geen overzicht over de casussen en kreeg maar weinig gedaan. Wat ik bij mijn stage wel heb geleerd en nog steeds doe, is dat ik een PowerPointpresentatie maak, zodat ik me daar aan kan vasthouden als ik een presentatie moet houden of een verhaal wil vertellen.
Revalideren: 4 jaar later
Daarna ging ik revalideren. Ik kreeg allerlei onderzoeken, waaruit bleek dat ik een trage informatieverwerking heb, waardoor mijn IQ niet betrouwbaar is. Vervolgens leerde ik omgaan met al mijn beperkingen. In het ziekenhuis leerde ik allerlei praktische vaardigheden, zoals koken , typen, plannen en andere vaardigheden. Nog steeds ben ik bezig met allerlei dingen aan het leren. Zo ben ik veel bezig met plannen. Dat gaat steeds beter. Inmiddels volg ik een werk-fittraject en heb ik een werkervaringsplek Zeker nu ik werk, vind ik het steeds makkelijker om een vaste structuur aan te houden. Wel vind ik het nu steeds lastiger om bijvoorbeeld tijd te vinden voor mijn blog. Ik denk dat ik dat maar op de dinsdag en donderdag moet doen of in het weekend.
Moeilijke dingen
4 jaar geleden zat ik in een zwart gat. Ik wist niet meer wat ik nu wilde met mijn leven en ik begon deze blog. Inmiddels weet ik dat wel en heb ik een werkervaringsplek als front-end developer. Ik werk nu 10 uur in de week verdeeld over 3 dagen , dat gaat overigens heel erg goed.
Tijd blijf ik lastig vinden. Ik weet niet hoe lang iets duurt, hoeveel tijd ik nog heb, als ik geen klok bij de hand heb. Ik heb dan ook vaak de gedachte: “Oh jee, is het al zo laat?!” En ik kom nog steeds best regelmatig te laat.
Nu ik werk, ben ik er ook achter dat ik moeilijk kan schakelen tussen taken. Het is moeilijk om met het ene te stoppen en met het andere te beginnen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik het enorm lastig vind om 2 blogs op een dag te schrijven.
Emoties
Nog iets wat ik moeilijk blijf vinden is de controle over mijn emoties. Ik word regelmatig nog best verdrietig en boos en blijf daar in hangen en ook vind ik negativiteit op sociale media moeilijk. Daarom was ik laatst een weekje weg van Twitter.
Nog steeds heb ik ambulante begeleiding thuis. Het gaat wel veel beter dan 2,5 jaar geleden, dus het wordt wel afgebouwd, daarnaast heb nu begeleiding van een jobcoach omdat ik een werk-fittraject volg.
Het gaat goed
Laatst had ik een gesprek met mijn revalidatiearts. Het gaat eigenlijk heel erg goed, zeker wat betreft werk. Ik leer heel veel nieuwe dingen, mijn zelfvertrouwen groeit en ik heb weer iets voor mezelf. Daarnaast leer ik nog steeds elke dag coderen. Inmiddels doe ik dat al 321 dagen. Vandaag is het dag 322. Ik vond JavaScript altijd erg lastig om te leren, daarom ben ik nu voor de 3e keer die cursus opnieuw aan het doen. Tot mijn verbazing, lukt het me nu om het ook toe te passen. Ik ben nog wel aan het begin, maar toch ben ik er trots op, want eerder was dit me nog niet gelukt. Op de dingen die ik moeilijk vind na, gaat het eigenlijk heel goed. Sommige dingen blijven gewoon bij mijn CP horen en daar ben ik nog steeds mee bezig om daar goed mee om te leren gaan. Verder gaat het na 4 jaar revalideren eigenlijk heel erg goed.
Afbeelding van Алина Осипова via Pixabay
Goed bezig Rosita!
Het is een hele klus om alle schoteltjes in de lucht te houden en ik ben er erg van onder de indruk. Je eist nog al wat van je zelf! Knap hoe open je er over bent.
Ik ben van de vorige generatie die (zonder jeugd met social media) het moeilijk vindt om zich kwetsbaar op te stellen, en dat doe jij wel heel goed.
Ik heb een dochter met CP in de zwaarste categorie. Ze is sinds kort met haar 18 jaar uit huis gegaan. We hebben een prachtige woonvorm voor haar gevonden, op een landgoed aan een grote rivier. Dit klinkt als een totaal andere situatie dan die van jou. Toch had ik je blogs graag eerder gelezen, in de ‘hitte van de (mijn) strijd’. Ze bevatten veel herkenning. Dank hiervoor! En ik hoop nog veel van je te mogen lezen.
Groetjes, Maria
Dankjewel voor je mooie compliment, daar doe ik het voor. Dat veel van mezelf eisen is nog wel een groot leerpunt hoor. Wat fijn dat jullie een fijne woonvorm voor jullie dochter hebben gevonden. Jullie situatie is voor mij ook erg herkenbaar.