Afgelopen donderdag ben ik naar Den Haag geweest. Ik had namelijk twee afspraken met twee Tweede Kamerleden. Ik vond het erg bijzonder om uitgenodigd te worden. De gesprekken gingen over: onderwijs, Wajong, werk, toegankelijkheid en beeldvorming.
Ik kwam via Twitter in contact met Linda Voortman. Een tweet van haar viel mij op en ik schrok nogal van de term #tweederangswerknemers. Dus ik tweette haar een link naar mijn blog en schreef hoe ik erover dacht. Zo raakten we aan de praat, want ze nam uitgebreid de tijd om op mij te reageren. Zo kwamen we erachter dat we wel dezelfde mening delen. Linda Voortman vroeg mij om eens een keer af te speken. Zo gezegd, zo gedaan.
Gehandicapten verdienen kennelijk volgens Rutte-III geen normaal loon. Wat is het #vnverdrag dan waard. #tweederangswerknemers https://t.co/NlfhtZ4sGv
— Linda Voortman (@lindavoortman) 18 oktober 2017
Later bedacht ik mij, dat als ik met Linda Voortman van GroenLinks in gesprek kon, zou ik dat ook wel willen met iemand van de Partij van de Arbeid, de partij waarvan ik lid ben. Dus ik belde naar het telefonisch spreekuur van de Tweede Kamerfractie en kreeg Kirsten van den Hul aan de lijn. Ik legde uit dat ik een afspraak had met Linda Voortman en dat ik graag ook met de Partij van de Arbeid wilde praten over dit onderwerp. Kirsten van den Hul nodigde mij ook uit voor een gesprek.
Waar wilde ik over praten?
Zoals jullie weten ben ik dit jaar gestopt met mijn studie. Ik ben een van de studenten die uitvalt in het hoger onderwijs, vanwege mijn beperking. Dus heb ik verteld wat beter kan. Namelijk extra begeleiding tijdens de studie en de stage en maatwerk, waar nodig.
Ik heb net zoals heel veel mensen een Wajong uitkering, die met 5% gekort gaat worden in januari 2018. En ook ik ben dus arbeidsbekwaam (dat je in staat bent om te werken). Het zijn ook van die simpele dingen waar je aan moet voldoen, zoals een taak kunnen uitvoeren, 4 uur per dag werken, 1 uur werken zonder pauzes en je moet over basale werknemersvaardigheden beschikken (lekker vaag!). Dus dan ben je al snel arbeidsbekwaam.
Aan het werk gaan
Vervolgens willen ze dat je aan het werk gaat, maar mensen met een beperking zitten vaak wel thuis omdat ze maar niet aan het werk komen. Werkgevers hebben geen geschikte functies voor mensen met een arbeidsbeperking en de diverse regelingen zijn ook niet bekend. En nu wil het kabinet ook nog de loonsubsidie afschaffen, waardoor je onder het minimumloon gaat verdienen. Niet echt aantrekkelijk om aan het werk te gaan lijkt me.
Ik heb het idee dat er een vicieuze cirkel is. De werkgever ziet de voordelen en de regelingen niet om iemand met een beperking aan te nemen en de werknemer met een beperking denkt: Ik word toch niet aangenomen. Ik spreek uit ervaring. En zo gaat het steeds verder, want hoe vaak en hoe lang zien we al diverse berichten in de media over dit onderwerp?
Toegankelijkheid
Ook hebben we het gehad over toegankelijkheid. Er wordt vaak gezegd dat Nederland ontoegankelijk is. Persoonlijk vind dat er ook al een hoop dingen goed geregeld zijn, maar er kan ook een hoop verbeterd worden. Ik vind dat er meer concreet en realistisch gekeken moet worden naar wat er nodig is. Er moet buiten hokjes worden gedacht, niet alleen gehandicapten en chronisch zieke mensen, maar ook ouderen, moeders met jonge kinderen enz. kunnen behoefte hebben aan dezelfde voorzieningen. Neem bijvoorbeeld het invalidentoilet, waar ik laatst over schreef. Als je daar een douche en brancard neer zou zetten en eventueel een simpele tillift, dan zouden mensen die extra verzorging nodig hebben ook meer erop uit kunnen gaan. En tegelijkertijd kan de ruimte mooi dienen als babyverschoonplek.
Niet alleen de negatieve ervaringen moeten gedeeld worden, maar ook de positieve ervaringen, waar weer van geleerd kan worden. En ik vind dat er meer aandacht moet komen voor toegankelijkheid voor mensen met een beperking die niet direct zichtbaar zijn. Denk hierbij aan stilteruimtes.
Beeldvorming
Daarnaast heerst er wat mij betreft een vrij negatief beeld over het hebben van een beperking in de samenleving. Dit kan positiever vind ik. Het zou normaal moeten zijn om een beperking te hebben net zoals het dragen van een bril. Hierbij spelen acceptatie en emancipatie een rol natuurlijk, maar ik vind dat de politiek, de media, professionals en mensen met een beperking en hun omgeving hierin een voorbeeldfunctie hebben. Zo lang je zelf je beperking niet hebt geaccepteerd, zal het een “probleem” blijven.
Aan mij wordt er regelmatig gevraagd wat ik niet kan, waar ik tegen aanloop en wat een probleem vormt. Terwijl er wat mij betreft beter de volgende vragen gesteld kunnen worden:
- Wat kan wel en wat is er mogelijk?
- Wat is er nodig en wat is realistisch?
- Welke kwaliteiten bezit je?
Ik vind wanneer men een inclusieve samenleving wil, een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig is en kan meedoen, men op een positieve, maar realistische manier naar het hebben van een beperking moet kijken Ik schreef eerder:
Het leven met een beperking is niet niks en af en toe en soms gewoon rot, maar we kunnen er niet omheen en dan moeten we er maar het beste ervan maken en het positieve ervan in gaan zien.
Gesprek
Dit alles heb ik dus besproken met Tweede Kamerleden Kirsten van den Hul en Linda Voortman.
Wat ik een interessante vraag vond van Kirsten van den Hul Hoe zou je de term “mensen met een beperking” op een positieve manier kunnen benoemen? De woorden handicap en beperking (er zijn er nog meer) een negatieve lading hebben. Dat is een lastige vraag want het krijgt vaak toch weer een negatieve lading. Ik zou het gewoon op “mensen” houden, want iedereen is gelijk naar mijn mening, maar of dat helpend is: geen idee.
Linda Voortman legde ook uit wat ze eigenlijk met “tweederangs werknemers”. Ze wilde hiermee aangeven dat werknemers niet gelijk worden behandeld op deze manier. En dat snap ik heel goed.
Ik vond de gesprekken erg prettig, ik voelde mij begrepen en serieus genomen. Ik heb mijn verhaal verteld niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen die in een soortgelijke situatie zitten wat betreft deze onderwerpen. Voor de gesprekken had ik een Powerpoint-presentatie gemaakt, om mij te helpen bij het gesprek. Deze kun je bovenaan dit bericht bekijken.
Hoe denk jij over de onderwerpen: onderwijs voor mensen met een beperking, werk, Wajong, toegankelijkheid en beeldvorming over het hebben van een beperking?
Mooie blog.
Volgens mij zijn er geen gehandicapte en ook geen valide mensen.
Volgens mij heeft iedereen talenten en uitdagingen.
Als wij gebruik maken van de talenten van alle mensen, kunnen wij alle uitdagingen aan.
De samenleving, die uitdagingen uit de weg gaat, door mensen in hokjes te plaatsen, is geen samenleving maar zelf gehandicapt.
We hebben diversiteit nodig. We moeten de norm afschaffen, want normaal is het gemiddelde van alles. Niemand is normaal, niemand doet normaal. Accepteer mensen zoals ze zijn. Leer van en aan elkaar. Inclusieve samenleving begint bij inclusief onderwijs. Alle scholen moeten inclusief worden. Het systeem van Speciaal Onderwijs verdwijnt en het personeel van SO zal ambulant ingezet moeten worden in reguliere scholen, die inclusief zijn, om leerlingen en leraren te helpen.
De expertise, waarvan je zoon nu van geniet, zal ook beschikbaar moeten worden gemaakt, in reguliere scholen die inclusief zijn. Er zullen aanpassingen moeten zijn voor alle mogelijke uitdagingen. Een stiltelokaal, waarin geen les of uitleg gegeven wordt en niemand mag praten, maar waarin een leerling mag gaan zitten werken, wanneer hij/zij zelf behoefte aan rust heeft (dus niet als straf en ook niet opgelegt door de leerkracht) zou een oplossing kunnen zijn. Denk aan net als een stiltecoupé in de trein.