Deze week is het autismeweek en staat mijn blog de hele week in het teken van autisme. Maandag schreef ik over de reacties van mijn zoon, waaruit blijkt dat hij ASS heeft. Gedurende de week zijn mij een paar dingen opgevallen, waar ik graag bij stil wil staan, want waarom vind ik dit thema belangrijk?
Stereotypering
Ik zag een aantal reacties voorbij komen over stereotypering en autisme. Men vindt dat autisme als een stereotype wordt neergezet. En dat daarmee een hoop mensen te kort worden gedaan. Zowel nu tijdens autismeweek, maar ook wanneer autisme in de media verschijnt in programma’s, series of films Dat snap ik heel goed, maar ook vind ik dat het makkelijker gezegd is als gedaan. Voor de duidelijkheid. Ik ben geen ervaringsdeskundige op het gebied van ASS, maar als ouder zijnde heb ik er wel mee te maken.
Vroeger toen de film Rainmen uitkwam, ontstond al snel het beeld dat mensen met ASS mensen waren die helemaal in zichzelf gekeerd waren, niets zeiden en compleet afhankelijk waren van anderen. Daarna zijn er nog meer documentaires, films, programma’s en series gemaakt waar autisme in voor kwam. En ook deze zetten een bepaald beeld van autisme neer.
Nu is inmiddels bekend dat autisme bij iedereen zo verschillend is, dat je niet echt kunt zeggen dat bijvoorbeeld persoon X nou een typische autist is. Er wordt daarom ook gesproken over Autisme Spectrum Stoornis, waarmee wordt aangegeven dat autisme heel breed is.
Media
Maar hoe laat je nu zien wat autisme is? In het programma Het is hier autistisch, laten ze verschillende mensen met ASS zien, ieder heeft het op een andere manier. In the Good Doctor en Atypical hebben de hoofdpersonen allebei ASS. Alleen in wat ik zie, herken ik mijn kind niet echt terug. Dat komt ook omdat het zo verschillend is bij iedereen. Waar je op tv over het algemeen de mensen ziet, waarbij het meer opvalt (waarom?), is dat bij mijn zoon echt niet zo. Thuis zien we het wel en valt het op en op school ook wel, maar op andere plaatsen niet, daar past hij zich aan. Daardoor herkennen mensen autisme ook niet bij mijn zoon. En ik herken het natuurlijk omdat ik zijn moeder ben en ik weet wat autisme is.
Waarom autismeweek?
Autismeweek is er om aandacht te vragen voor autisme. Het is nog te onbekend naar mijn mening. Mensen weten nog niet zo goed wat het nu precies is en hoe ze het kunnen herkennen. Autisme kun je niet aan de buitenkant zien. Autisme is altijd aanwezig, vaak op een onzichtbare manier, bij mijn zoon. Als ik het op mijn blog heb over autisme, heb ik vaak alleen over mijn zoon. Over hoe anderen autisme ervaren of zien, kan ik niet schrijven, want daar heb ik geen ervaring mee.
Daarnaast hebben mensen vaak nog een beeld van een soort Rainmen, terwijl dat niet klopt. Mijn zoon kletst bijvoorbeeld heel veel. Vaak erg onsamenhangend en van hak op de tak. Ook is ie niet bepaald in zichzelf gekeerd en stelt veel vragen. Vaak uit nieuwsgierigheid, maar ook omdat bepaalde dingen helder moet zijn, bijvoorbeeld wat we ’s avonds gaan eten.
Als moeder zijnde heb ik soms moeite met het onbegrip van anderen, mensen zien het niet, dus dan is het er niet en ben ik aan het overdrijven. Maar het is niet altijd even makkelijk of leuk als je kind 10 keer per uur mama zegt of steeds hetzelfde vraagt en jij steeds hetzelfde moet antwoorden. Ook mijn kind motiveren om zijn huiswerk te maken of hem helpen met zijn vertelkring (soort spreekbeurt) is niet makkelijk. En zelf heb ik ook een trage informatieverwerking door mijn CP. Daardoor hadden we ’s avonds vaak ruzie bij het naar bed brengen. Nu hij in de ochtend gaat douchen gaat het stukken beter. Dit komt dus allemaal thuis voor en zien anderen niet hoe lastig het kan zijn. Maar het heeft ook z’n mooie dingen, zoals ik maandag al vertelde. Hopelijk heb ik zo ook een beetje kunnen laten zien, dat dit ook autisme is.
Waarom luisteren naar autisme?
Juist om de diversiteit te laten zien en het stereotype beeld weg te nemen. Ik vind dat we als ouders veel kunnen leren van mensen met autisme door te luisteren naar wat zij te vertellen hebben over autisme. Ik lees veel over jonge kinderen met autisme, maar ook de oudere kinderen, jongeren, volwassenen met autisme doen er toe. Wij kunnen zoveel leren van hun ervaringsdeskundigheid. Ik ken zelf maar weinig mensen met autisme, maar volg wel een aantal via Twitter en dat vind ik fijn en leerzaam.
Dus waarom luisteren naar autisme? Hierom luisteren naar autisme. Hoe ervaar jij autisme?
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.
