Het is vandaag de Internationale Dag voor Mensen met een Beperking. Of in het Engels International Day of Persons with Disabilities. En ja inmiddels is het jammer genoeg heel cliché om te zeggen dat het nog steeds niet goed gaat met de rechten voor mensen met een handicap in Nederland. Zo laat belangenvereniging Ieder(in) een petitie rondgaan met de #OnsGeduldIsOp. Ook mijn geduld is op, toch wil ik me in deze blog focussen op hetgeen wat ik heb bereikt.
Ook mijn geduld is op
Belangenvereniging Ieder(in) laat een petitie rondgaan met het bericht Ons geduld is op. Want mensen met een beperking wachten nu al jaren lang op verandering, op gelijke rechten en dat we gewoon kunnen meedoen in de samenleving. Want dat is namelijk nog lang niet zo. Veel mensen denken dat het goed geregeld is voor mensen met een handicap in Nederland, maar dat is niet zo, dat lijkt op papier zo, maar in de praktijk valt dat enorm tegen.
Zo zijn veel gebouwen en veel websites niet goed toegankelijk voor mensen met een handicap, Zijn veel dingen nog gescheiden, denk aan scholen, sportclubs, vervoer etc. Krijgen veel mensen niet de hulp en de voorzieningen die ze nodig hebben (als je samenwoont krijg je, geen huishoudelijke hulp), of het is een hele strijd. En dan heb je nog onze ouders en familieleden die hun leven lang mantelzorg aan ons moeten verlenen, deze groep wordt naar mijn mening ook helemaal vergeten in alle discussies. Dus teken deze petitie!
Wat ik heb bereikt.
Ook ik heb last van de dingen die ik hierboven beschrijf en het stigma, dat erbij komt kijken als je een beperking hebt. Toch ben ik blij met alles wat ik heb bereikt met mijn beperking. Ik heb een mooi gezin, een geweldige baan. Ik ik kan zelfstandig mijn leven leiden. Het is niet altijd even makkelijk, maar toch lukt het me aardig.
Wat ik heb bereikt: een leuke baan
Het klinkt misschien raar, maar de laatste tijd voel ik me enorm dankbaar voor mijn Wajong uitkering. Daardoor kan ik werk doen wat ik leuk vind en wat bij me past en ook op een manier dat het niet te veel van mij vraagt. Ook over die Wajong is een hoop te doen. En werken als je een handicap hebt, is niet vanzelfsprekend. Voor mezelf heb ik geaccepteerd dat ik altijd mijn Wajong uitkering nodig zal hebben en dat is goed zo. De regelgeving waar ik onder val werkt voor mij, maar dat is niet voor iedereen met een handicap zo, Graag zou ik dat anders zien.
Financieel gaat het goed
Financieel gaat het heel goed. Ik woon samen, dus sommige dingen hoef ik niet te betalen of we delen het. Maar ik vind het wel belangrijk om mijn eigen dingen te betalen en dat lukt allemaal goed. Sommige dingen moet ik wel laten, maar daar tegenover staat wel dat ik mijn studieschuld kan aflossen. Nu kan het dus heeft dat mijn prioriteit.
Ik heb een gezin
Ik heb een gezin en ook dat gaat goed. Het is niet altijd makkelijk geweest. Ik ben tenslotte ook een hele tijd alleen geweest samen met mijn zoon en ook hij heeft zijn eigen dingen door autisme, maar eigenlijk gaat het momenteel heel goed, hij is alweer bijna 18. Toch ook hier weer dankbaarheid voor mijn gezin. Het hebben van kinderen is niet vanzelfsprekend en al helemaal niet als je een beperking hebt. Er zijn ook mensen met een kinderwens die besluiten geen kinderen te krijgen, of kunnen geen kinderen krijgen vanwege hun beperking en daar heb ik groot respect voor. Misschien is respect niet het juiste woord, maar ik heb dat wel altijd in mijn achterhoofd.
Zelfstandigheid
Ik kan mezelf goed zelfstandig redden. Niet alles kan ik zelf, maar ik heb wel mensen om mij heen die mij kunnen helpen. Soms vind ik dat wel moeilijk, want ik wil eigenlijk alles zoveel mogelijk zelf doen en onafhankelijk zijn, net als iedereen.
Maar de dingen die ik zelf kan doen, doe ik lekker zelf. Zo vind ik het fijn dat ik met mijn driewielfiets op pad kan en ook mee kan nemen in de trein. Al is het wel jammer dat liften op stations vaak kapot zijn. Dat kan dus veel beter.
Trots op mezelf door wat ik heb bereikt
Ik ben heel blij hoe het nu gaat. Soms zit ik mentaal gezien niet lekker in mijn vel, maar daar kom ik meestal (na een paar dagen) wel weer uit.
Toch zou ik willen dat iedereen met een beperking zou voelen wat ik voel, ik ben namelijk de uitzondering. Dat je kan zeggen dat je blij bent met hoe het gaat, zonder dat je afhankelijk bent van je naasten of bepaalde regelgeving. Helaas hebben we nog een hele lange weg te gaan voordat alles goed is geregeld voor mensen met een beperking. Maar elke stap is er een. Op naar een gelijkwaardige samenleving voor iedereen!
