Deze week, van 2 oktober t/m 7 oktober is het de week van de toegankelijkheid. Een onderwerp waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Ondanks dat ik er vaker over heb geschreven, is het een beladen onderwerp voor mij.
Toegankelijkheid vind ik erg belangrijk, maar de manier waarop dit onderwerp wordt aangesneden is jammer. Ik vind het zo negatief. Als we met z’n allen positiever zouden zijn, zou het ook met andere ogen bekeken worden door mensen zonder beperking. Sowieso de hele beeldvorming over het leven met een beperking is negatief. Het hebben van een beperking is niet fijn, zoals ik laatst al schreef, maar we kunnen er niet omheen, we moeten er het beste van maken. Een beperking wordt gezien als iets negatiefs, terwijl dat naar mijn mening niet hoeft. Het zou normaal moeten zijn, net zoals het dragen van een bril. Ik ben me ervan bewust dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is.
Afhankelijk
Ook wanneer iemand zo beperkt is dat hij of zij afhankelijk is van anderen voor verzorging, helpt het naar mijn mening om positief te zijn over de beperking, dat maakt het prettiger. Negatief zijn kost zoveel energie, die je beter voor andere (leuke!) dingen kunt gebruiken.
Iedereen is gelijk en verdient een goed leven, maar dat begint met acceptatie bij de mensen met een beperking zelf. Pas als een beperking wordt geaccepteerd, kan de maatschappij het ook accepteren.
Stop met het denken in wat er niet is, maar wat er wel kan en allemaal mogelijk is. (Want er is zoveel mogelijk!) Dan gaan anderen het ook zien. Positief denken moeten we met z’n allen uitdragen en doen. En het zit niet alleen in het praktische maar ook qua denken. Maar wij moeten laten zien dat het ook anders kan en de vicieuze cirkel doorbreken. Met de vicieuze cirkel bedoel ik de negativiteit, de dingen die niet kunnen. Dan pas gaat de maatschappij het ook zien.
Ik vind het jammer dat er niet op een positieve manier naar toegankelijkheid wordt gekeken, want over de dingen die wel goed gaan hoor je niemand, want er gaan ook een hoop dingen goed. Denk hierbij aan de toegankelijke treinen die er al rijden en dat worden er steeds meer! Of aan mensen met een beperking die werken en studeren en daarin succesvol zijn. En als ik daar iets van zeg, krijg ik vaak te horen dat ik het niet begrijp omdat ik geen beperking heb. Terwijl ik het juist begrijp en juist vanwege mijn beperkingen).
Hoe ik met toegankelijkheid om ga
Zelf accepteer ik de dingen vrij makkelijk hoe ze zijn, want het is nou eenmaal niet anders. Ook word ik altijd wel geholpen als erom vraag. Enkele voorbeelden:
- Als ik eet bij een gelegenheid waar ik zelf met een dienblad moet lopen, vraag ik of men het dienblad naar mijn tafel kan brengen.
- Als ik met mijn fiets met de trein reis, dan word ik geholpen door de reisassistentie of andere reizigers.
- Wanneer ik een zitplaats nodig heb, vraag ik hierom en bijna altijd (heel af en toe weigert men) staat men voor mij op.
Ik heb dus weinig problemen als ik ergens ben. Maar ik hoor van anderen met een beperking dat zij het vrij lastig vinden om hulp te vragen of dat mensen hun zitplaats niet afstaan. Ik vraag me ook af wat het is dat ik er geen problemen mee heb en anderen wel. Ik wil anderen hier heel erg graag mee helpen zodat anderen ook gewoon om hulp durven vragen. Want mensen willen wel graag helpen.
Onrealistisch
Ik verwacht trouwens nooit dat anderen mij helpen of voor me op staan (mensen zijn vooral met zichzelf bezig) of dat alles (voor mij) wordt aangepast. Natuurlijk zou het fijn zijn, maar ik vind het niet realistisch om alles aan iedereen aan te passen, dat kan niet. Daarvoor zijn er te veel verschillende handicaps. Wel is het belangrijk dat alles zoveel mogelijk toegankelijk is voor iedereen en niet per se alleen voor mensen met een beperking of chronische ziekte, maar ook voor kinderen, ouderen en eigenlijk iedereen.
Laatst schoot mij het idee om toiletten voor invaliden te verbouwen tot mini-badkamers met douche en brancard, waarop mensen met een beperking of ziekte en baby’s verschoond kunnen worden als dat nodig is. Ik weet niet hoe realistisch dat is, maar het was een idee, wat mij zomaar te binnen schoot. Een invalidentoilet is immers voor iedereen goed toegankelijk mits hij aanwezig is en als wc wordt gebruikt. Want helaas is dat nog wel eens anders.
Praktische dingen
Ik heb het in deze blog meer gehad over mijn mening en mijn ervaringen over hoe om te gaan met toegankelijkheid, maar gelukkig zijn er verschillende organisaties in Nederland die zich bezighouden met de praktische kant van toegankelijkheid. Het enige wat ik vind is dat het vaak lijkt te gaan om rolstoeltoegankelijkheid, terwijl er nog zoveel meer vormen van toegankelijkheid zijn, denk hierbij aan behoefte aan duidelijkheid en/of een prikkelarme omgeving, digitale toegankelijkheid, toegankelijkheid voor mensen die minder hoog begaafd zijn of slecht horend, doof, slechtziend zijn en noem maar op.
Toch hoop ik dat de toegankelijkheid in Nederland beter wordt, niet alleen praktisch gezien, maar ook wat betreft acceptatie en hulp vragen en bieden.
Wat betekent toegankelijkheid voor jou?
Mooi geschreven Rosita. Je hebt gelijk dat een postieve houding vaak effect heeft op hoe je jezelf voelt en hoe er naar je gekeken wordt.
Zelf heb ik (nog) niet zo veel toegankelijkheidsproblemen. Ik ben heel blij met voorzieningen die de WMO biedt, zoals aangepaste fiets en regiotaxi. Toch ben ik me er ook van bewust dat juist al die extra voorzieningen ook weer extra energie kosten; die je misschien eigenlijk niet hebt. Een dagje uit naar een uithoek van het land wordt zo soms wel lastig.
Als ik iets magen wensen over toegankelijkheid is het dat busverbindingen in het hele land voor iedereen worden uitgebreid. Vaker bussen naar afgelegen dorpjes, en dat die bussen dan toegankelijk zijn voor iedereen. Ik denk dat daar ook heel veel jongeren en ouderen zonder rijbewijs mee geholpen zouden zijn.
Daar heb je gelijk in. Het kost vaak extra tijd en energie omdat je beter moet plannen. Voor mij weegt het niet op tegen de energie die ik kwijt ben, als ik bv niet mijn fiets meeneem. Die busverbindingen vind ik een hele goeie! Het werkt alleen op vraag en aanbod In deze regio maakt men bijvoorbeeld minder gebruik van de bus dan bijvoorbeeld in Nijmegen of Amsterdam.
Toevallig waren we afgelopen zaterdag met de metro naar Rotterdam. Hier volgt het verslag van de klacht, die ik ingediend heb:Janny van Rijs-Kersten
· 14 oktober 2017
Hierbij een klacht over de metro. Zal het proberen zo kort mogelijk samen te vatten: met rolstoeler van Spijkenisse naar Centrum Rotterdam. Terug wilden we via ingang Beurs bij C&A naar spoor D., waren door de poortjes: geen lift. terug via poortjes waarbij het rolstoelpoortje weigerde. Met heel veel moeite en hulp van anderen erdoor. In een winkel gevraagd waar lift is. Geen lift aanwezig. Moesten met een lift in de koopgoot naar boven, een deel Coolsingel uit, tot de metro-ingang. Daar was geen lift, maar een bordje met pijl ernaar toe: Coolsingel overgestoken, geen lift te zien, om de hoek van een gebouw lift. Naar beneden, door de poortjes naar de lift voor D. Lift defect. terug door de poortjes en iemand van RET aangesproken: ‘dan moet je met 3 liften mee’. Diepe zucht….. toen zagen we op perron C ook een metro naar Spijkenisse. Gerend en net gehaald. Dit is voorlopig de laatste keer dat we met een rolstoeler naar Rotterdam gaan!
Beste Janny. Wat ontzettend vervelend! Ik ben zelf niet bekend in Rotterdam (Ik ben zelf opgegroeid in Amsterdam), maar als ik jou was, zou ik contact opnemen met de RET. Kapotte poortjes en liften moeten zo snel mogelijk gerepareerd worden. Als je er niet uitkomt met de RET, kun je terecht bij de gemeente Rotterdam. Ik hoor graag hoe het is afgelopen. Succes!
Je kunt contact opnemen met de RET door te mailen naar: klantenservice@ret.nl