Deze week van 7 t/m 11 is het de week van de Toegankelijkheid. Dit jaar is het thema: Doen wat je zelf wilt. Voor mensen met een handicap of chronische ziekte is dat niet vanzelfsprekend. Nu kan ik veel zelf, maar ook voor mij is niet alles altijd even toegankelijk en makkelijk te doen.
Doen wat je zelf wilt
Voor mij is het grootste obstakel het openbaar vervoer. Zeker hier in Brummen en de Achterhoek (en waarschijnlijk ook andere delen van Nederland). Nu heb ik ook geen rijbewijs, dus ben ik sowieso afhankelijk van het OV of van anderen om ergens te komen en natuurlijk heb ik nog mijn driewielfiets. Daarmee kan ik op veel plekken komen, zeker als ik hem meeneem in de trein. Wat ik heel fijn vind. Alleen is het probleem dat ik altijd rekening moet houden met dat er een (rolstoel)toegankelijke trein moet rijden. Ik krijg mijn fiets niet in een oude trein omdat er geen reisassistentie is op station Brummen. En daarnaast rijden er hier heel weinig bussen. Zelfs niet in Zutphen. Daarom is het voor mij lastig om te doen wat ik zelf wil en voelt een afspraak bij de orthodontist, in Zutphen, voor mij bijna een “wereldreis”.
Een leuk uitje
Nu hebben we het hierbij om een afspraak waar ik naar toe moet met mijn zoon, maar ook een uitje kan vrij lastig zijn omdat ik niet heel veel kan lopen. Een dagje naar het Spoorwegmuseum of een keer naar de bioscoop lukt me wel (met moeite), maar een dagje naar een pretpark zoals de Efteling is voor mij veel te vermoeiend, dan heb ik een rolstoel nodig en iemand die mij wil en kan duwen. Een uitzondering was het bezoek aan Schiermonnikoog, waar ik samen met mijn broertje en mijn vader naar toe ben gefietst (en gevaren;-)) tijdens onze vakantie afgelopen zomer. Zie de collage bovenaan deze blog.
Vooroordelen
Soms krijg ik wel eens vragen over het doen van een leuke activiteit die op het eerste gezicht niet heel erg geschikt lijkt. Waarom zou je naar het Songfestival kijken en luisteren als je de muziek niet kan horen? Of waarom ga je naar een museum als je niet kunt zien? Heel simpel omdat je ook van die dingen wil genieten ook al kun je het niet horen en/of zien en is het niet uit nood. Ook als je een handicap of ziekte hebt, wil je dezelfde activiteiten kunnen doen en meemaken als iemand zonder beperking. Dat gaat misschien op een andere manier en de ervaring is anders, maar dat maakt het niet persé minder leuk of goed. Soms zelfs beter naar mijn mening. Kijk maar eens naar de filmpjes in dit bericht.
Toch zou ik graag willen dat men niet moet denken dat bijvoorbeeld bij het Songfestival gebarentolken en signdancers (gebarentolken die muziek vertolken) niet hoeven omdat mensen die doof of slechthorend zijn niet het zelfde kunnen ervaren als iemand die niet doof is. Of omdat het geen noodzaak is. Ook mensen met een handicap willen doen wat ze zelf willen en niet gehinderd worden door toegankelijkheid.
Week van de Toegankelijkheid
Toegankelijkheid zit ‘m niet alleen in de praktische zaken. Het is ook een soort mindset. Met een inclusieve samenleving wordt in Nederland nog geen rekening mee gehouden. Er wordt nog te vaak gedacht:’ Ach, maar dan ga je toch niet, als je het niet kunt? We kunnen niet met iedereen rekening houden. Of we helpen je wel.’ Maar dan kun je dus niet zelfstandig doen wat je zelf wil.
Zelf vind ik het heel vervelend als mensen bij voorbaat al denken. “Rosita kan toch niet veel lopen, dus laten we haar maar niet mee vragen.” Of het niet heel noodzakelijk om op zolder te komen, dus een vaste trap hoeft niet. Iemand zonder handicap kan overal in mijn huis komen, dus waarom ik niet? Daarom wil ik graag een vaste trap naar zolder. Ik wil ook graag meedoen of in ieder geval meegevraagd worden.
Probeer je maar eens te verplaatsen in iemand met een beperking of ziekte. Hoe zou jij het vinden als jij iets niet zou kunnen doen wat je heel leuk vindt? Of dat je de dingen niet kunt doen omdat het niet heel noodzakelijk is. Of altijd maar afhankelijk bent van anderen om iets te doen wat jij wil.
Bewijsdrang
En dan is er nog het gevoel dat je steeds maar moet bewijzen en uitleggen waarom een bepaalde aanpassing nodig is. Ja ik wil een vaste trap naar zolder omdat ik gewoon zelfstandig naar mijn zolder wil kunnen of om mijn CV-ketel te kunnen controleren als dat nodig is. Mijn driewielfiets wil ik mee kunnen nemen in de trein omdat ik het niet meer allemaal kan lopen. Waarom ga ik een hele dag met mijn zoon naar het Spoorwegmuseum vol prikkels? Omdat we dat leuk vinden. Ik heb al van kleins af aan het gevoel dat steeds moet uitleggen waarom ik iets nodig heb. En misschien hoeft dat ook helemaal niet, maar is dat gewoon mijn gevoel.
Toegankelijkheid voor iedereen
Het mooiste zou zijn als iedereen inclusief zou denken. Een vaste trap naar zolder is niet alleen handig voor mij, maar voor iedereen. Niemand staat graag op een steil en lastig trapje om naar zolder te klimmen. Een rolstoeltoegankelijke trein is niet alleen handig voor mensen met een handicap, het is voor iedereen handig. Iedereen moet gewoon zelfstandig met het openbaar vervoer kunnen, ook hier in het oosten van het land. En zo kan ik nog veel meer voorbeelden bedenken. Als het er niet is, dan moet je zorgen dat het er komt. Er is echt zoveel mogelijk. Het uitgangspunt moet dus zijn: Iedereen moet gewoon zelfstandig zijn ding kunnen doen wat diegene zelf wil, of het nu noodzakelijk is of niet, of je nu een handicap hebt of niet, of je jong of oud bent, man, vrouw of transgender of homo, hetero of biseksueel etc. Toegankelijkheid is voor iedereen belangrijk!
Mooi stuk! Ik vind dit een heel belangrijk onderwerp. Ik leer er – mede dankzij blogs en social media – ook steeds meer over. Echt een eye-opener.
Dankjewel! Ik merk nu ook dat ik er anders tegenaan ben gaan kijken. Nog wel hetzelfde als eerst, maar deze mening is er in de afgelopen jaren bijgekomen.
Ja, met een scootmobiel is het ook niet makkelijk. Ik zou architecten en bestuurders wel eens een week die rijervaring gunnen.
Ja inderdaad. Dat zou ik eigenlijk ook wel willen om gewoon eens te kunnen laten zien wat wel en niet werkt.
Betreffende het (niet meer) openbaar vervoer hier in nederland. Openbaar = vrij en voor eenieder toegankelijk, nou sorry maar hier is het openbaar vervoer voorbehouden aan ‘kaarthouders’ dus niet gewoon voor iedereen. Daarnaast is het openbaar vervoer geen vervoer van deur tot deur 24/7 de klok rond. Daarom heb ik een canta aangeschaft bij de firma waaijenberg mobiliteit. Niet goedkoop maar als ik op de WMO moet wachten krijg ik m pas als ik halfdood ben. Achterin een canta is ruimte voor het meenemen van een rollator of zelfs een opgevouwen rolstoel, en al wil je om 120 over drie ’s nachts weg dan kan dat. De canta is mijn vrijheid.
Ja dat snap ik. En als je je Canta zelf kunt kopen, heb je ook nog wat te kiezen. Dat kan bij de WMO vaak niet. Dan moet je het doen met wat de gemeente jou adviseert en geeft. Wat jij met je Canta hebt, heb ik met mijn driewielfiets. Ik wens jou heel veel plezier met je Canta!
P.S. het moet zijmn 20 over drie natuurlijk en met een canta mag je heel veel qua verkeersregels.
Dat klopt!
Geloof me maar Rositaik heb er heel lang voor moeten sparen want zo.n ding kost rond de € 15000,–, mijn man verdient ook maar minimumloon dus geen vetpot daarom hebben we alles wat maar mogelijk was opzij gezet inclusief vakantiegelden en eindejaarstoeslag. Eerst had ik een 2e handsje maar die reed op zijn laatste wielen en omdat ik allang van te voren was gaan sparen kon ik het nieuwe model kopen. Wel benzinemotor (weet niet offie tegen E10 kan denk t wel). Het grote voordeel is dat je (min of meer) droog zit en dat heb je met een scootmobiel niet en daar kun je ook geen rollator of rolstoel op meenemen.
Ik weet niet hoe jij financieel zit (hoef ik ook niet te weten) maar het is het overwegen waard.
Wauw wat goed van jullie. Dat maakt het een extra fijne aanschaf.
En je kunt er met 2 peronen in.
Dat is dan weer het voordeel boven een ander hulpmiddel.
Tja hier alles met regiotaxi en valys.
Op het moment weer met een “wereldreis” bezig. Een uur te vroeg op afspraak en mag blij zijn als ik op tijd ben voor het avondeten
Niet fijn. Daarom gebruik ik liever ook geen regiotaxi en Valys. Alleen als het echt niet anders kan. Sterkte!
Petje af dat je zoveel met het OV doet. Ik heb het al een poos geleden opgegeven. Nu heeft hier ook een paar jaar geen trein gereden en is er nu eindelijk een metro voor in de plaats gekomen, dus misschien dat ik het wel weer eens ga proberen.
Dat snap ik. Wel fijn dat er nu een metro rijdt. Ik zou wel mijn rijbewijs kunnen halen, maar ik vind het lastig om verkeerssituaties te overzien en ik schrik vaak van onverwachte dingen. En taxi vind ik niet prettig. En de trein rijdt (bijna) altijd. Natuurlijk heb ik ook nog mijn fiets.