Welkom in de onzichtbare vinkjesmaatschappij

Naar mijn mening leven we in Nederland in een vinkjesmaatschappij. Voor het overgrote deel van Nederland is dit onzichtbaar, zij hebben tenslotte geen last van de onzichtbare vinkjes maatschappij. Deze blog is gebaseerd op mijn mening en schrijf ik naar aanleiding van het artikel op nu.nl over dat mensen met een beperking aan het werk krijgen lastig is en waarom.

De onzichtbare vinkjesmaatschappij

Ik vind dat wij mensen met een beperking in een onzichtbare vinkjesmaatschappij wonen. Daarmee bedoel ik dat deze doelgroep, waar ik dus ook onder val, onzichtbaar is. Ook de problemen waar wij tegenaan lopen in het dagelijks leven worden vaak gebagatelliseerd op sociale media met:

• “Je kunt toch om hulp vragen?”,
• “Je kunt toch niet alles voor iedereen aanpassen?”,
• “Wat moet dat allemaal wel niet kosten?”,
• “Ja maar het is maar een hele kleine groep”.
• “Mensen met een (arbeids)beperking, kunnen of willen niet werken.”

Dit komt dus omdat met niet in aanraking komt met mensen met een handicap in het dagelijks leven en bovendien wordt het nog altijd gezien als ons probleem, niet als iets wat er gewoon is en waar de samenleving aanpassingen voor treft. Een handicap hebben wordt nog altijd als een probleem gezien. En oh ja, mensen beseffen zich niet, dat zij ook een (tijdelijke) handicap kunnen krijgen, en dus dat toegankelijkheid etc, voor iedereen van belang is.

De onzichtbare vinkjes

Heb je een bepaald vinkje, dan heb je wel of geen recht op een bepaalde voorziening. Zo heb ik bijvoorbeeld een Wajong uitkering vanwege de vinkjes leeftijd en handicap. Was ik nu 18 jaar, dan kwam ik daar niet meer voor in aanmerking, dan zou ik in de bijstand belanden of werken, zonder extra uitkering. Nog een voorbeeld: Ik heb geen vinkje voor alleenwonend, dus heb ik geen recht op huishoudelijke hulp via de WMO. Mijn vriend die 40 uur in de week werkt, kan mooi ons huis schoonmaken. Boeien, als hij een burn-out krijgt door alles wat er van hem verwacht wordt. Gelukkig hebben we hulp van mijn schoonmoeder, maar het gaat me om het principe.

Blij met mijn Wajong

Terug naar mijn Wajong uitkering. Ik ben heel blij met mijn Wajong. Het stelt me in staat om prima rond te komen (zo heb ik mijn leven ook kunnen inrichten) en te werken naar wat voor mij mogelijk is. 15 uur per week werken is voor mij fulltime. Meer kan ik niet vanwege de beperkte energie, die de ene keer meer is, dan de andere keer.

De wet banenafspraak waar dit onder valt is niet ideaal. Voor mij werkt het (momenteel), maar niet voor iedereen, die onder deze wet valt. Ook niet iedereen met een handicap, heeft hier dus recht op en dat vind ik zo jammer. Het ligt er maar net aan aan welke onzichtbare vinkjes voldoet. Kon je gewoon aan het werk met je handicap, dan heb je geen recht op ondersteuning. Ook als je in de WIA zit, zijn de dingen weer anders. En als je een Wajong uitkering hebt en “geen arbeidsvermogen” hebt, is het ook weer anders.

Overigens is het het idee ook om mensen een lage(re) uitkering te geven, zodat men op die manier gemotiveerd wordt om aan het werk te gaan. Denk aan bijvoorbeeld de bijstand (waar dankzij de participatiewet ook mensen met een handicap in zitten) of de Wajong (70% van minimumloon ipv 75%), als je arbeidsbekwaam bent. Naar mijn mening werkt dit averechts. Op deze manier krijg je nog meer moeite om rond te komen en als je pech hebt, loont werken niet omdat je dan bijvoorbeeld geen recht meer hebt op toeslagen.

Ik zou iedereen hetzelfde gevoel gunnen als wat ik heb. Het is niet altijd even makkelijk en ik baal ervan dat er met mensen met een beperking hebben nog steeds onvoldoende rekening wordt gehouden.

Het draait niet om mensen, maar om geld

De regelingen zijn zo ingewikkeld, dat je eigenlijk niet zo goed weet waar je aan toe bent. En het hangt af van beleid, dat over het algemeen door mensen zonder beperking is bedacht, waar je recht op hebt en hoeveel etc. Het draait voor mijn gevoel niet om mensen, maar om geld. Zolang het allemaal maar niet te veel geld kost, een van de redenen dat er zoveel op mantelzorg wordt gerekend. (personeelstekort is nog een reden en daar heb ik begrip voor). Met alle gevolgen van dien, want niemand denkt na over de gevolgen die het heeft voor de relatie die je hebt met je mantelzorgers.

Hopelijk brengt het VN verdrag Handicap hier verandering in (wanneer?) , want op deze manier blijft onze doelgroep onzichtbaar en is er geen sprake van gelijkwaardigheid. Bovendien worden mensen met een beperking het regeerakkoord (bijna) niet genoemd. Gelukkig zijn er ervaringsdeskundigen en organisaties als Ieder(in), die opkomen voor onze rechten en daar vestig dan maar mijn hoop en vertrouwen op.

Update: Deze blog is na publicatie aangepast en Jeroen schreef een mooie aanvulling.

Foto door Pixabay.